Lo 18 de novembre de 1995, rapòrta un jornal american, nasquèron davant ora doas bessonas que foguèron plaçadas cadunas dins la siá coadoira. Mas se l’una balhava bon esper, l’autra èra talament falhòta que pensavan que subreviuriá pas. Davant aquela novèla vida que s’anava lèu lèu escantir, digús sabiá pas qué far, levat qualques pregàrias. Mas una infirmièra, aital, manièra de pas demorar los braces crosats, aguèt l’idèia de botar las doas bessonas dins la meteissa coadoira. Sul pic, la mai fòrta pren la siá sòrre per l’espatla e la sarra contra ela. Lèu lo baticòr de la feblòta s’estabiliza, l’alenada s’apasima, la temperatura deven normala: l’embraçada de la sòrre l’a salvada.
 
Quand legiguèri dins un almanac aquela istòria, me tornèt lo messatge del “ministèri encargat de la santat”, difusat tot lo sanclame del jorn a la ràdio e a la television, que veniái d’ausir un còp de mai: renonciar a las embraçadas, a las potonejadas, a las alisadas, sustot se tenir luènh de l’autre, sustot lo tocar pas.
 
Pensèri tanben als ainats, vivent totes solets o embarrats —perdon, resident— dins los EHPAD, privats de las visitas de la siá familha, del poton del felen o de la felena, de la gauta que rescontra la gauta, de la man que sarra la man o que se pausa sul braç o sus l’espatla, dels dets que penchenan la cabeladura, de la calor del còs de l’autre, de tot çò que se ditz delà los mots, delà la paraula, delà lo discors.
 
L’isolament ne salvèt, segur de l’epidèmia. Mas l’angoissa, la solesa, la melanconia ne tuèron d’autres.
 
Puta de virus!