“Qu’a faita l’accion genitala als òmes que gausèsson pas ne parlar? se demandava lo Montaigne.
 
Pendent longtemps lo sèxe èra amagat e clandestin, levat pels exibicionistas, considerats coma de malauts. D’aquel temps, portar sus la plaça publica l’activitat sexuala d’una persona èra la condemnar, la liurar a la vindicta publica, la desonorar e li brigalhar la carrièra. Per aquò far, de còps que i a la paraula sufisiá, mas çò de melhor èra de poder espandir “ imatges comprometents ”, la fòto estant totjorn percebuda coma una còpia de la realitat.
 
Mas èra pas totjorn aisit, quand voliam desquilhar una persona, de trapar los bons imatges, e la literatura e lo cinemà policièrs an fait flòri d’aquela caça a la fòto comprometenta. Detectivas privats armats de tele-objectius, prostituidas-trapèlas, apartaments claufits de cameràs, burèus, secretaris, còfres forçats an fait la benaürança dels amators de romans negres e de suspens - thriller en francés -.
 
A la nòstra epòca las causas an plan cambiat. En primièr, la nòstra activitat amorosa, lo nòstre sèxe nos fan pas mai vergonha ; al contrari, ne sèm venguts fièrs e es una practica correnta de exibir l’un o l’autra per sedusir la persona que desiram, o per espantar los amics, coma un còp èra mostràvem la nòstra polida veitura o lo nòstre chequièr. De mai lo numeric nos permet de realizar plus aisidament, sens cap d’equipament sofisticat, d’auto-retraches sexuals, —sexy-selfie en francés—, un trocet de telefonet sufís. E los que se vòlon apropriar aqueles imatges privats, an pas besonh de cercar cap d’amagador, de fracturar cap de sarralha. Tanlèu que son sus la tela, totòm los pòt trobar menats pels motors de recèrca que los ensenharàn lo dorsièr que i son, e quitament se son securizats i aurà totjorn un biaissut que capitarà de los raubar.