Qu’ei partit per la vacanças. La tòca que demora la medisha: la plaja e lo só mes que cambiam d’itinerari. Qu’ei haut o baish çò que digó lo president de la Republica lo 14 de julhet passat. Non cambiam pas de cap mes sonque de camin. En clar que vam tau medish endret mes que’ns vam divertir en caminar dab un paisatge navèth.
 
De segur lo conductor que’ns promet qu’a cambiat. Que ditz que miarà tranquillament, en doçor. Non n’anarà pas tròp viste: ni segotidas ni tanpauc sacadas. Un estanc entà pishar de quan en quan mes qu’arribaram “còste que còste” au medish endret.
 
Que haram ua virada per endrets bucolics. Qu’ac promet. Qu’anaram vesitar los “territòris” entà flatejar los elegits locaus. Se cau ua pròva espiatz quin avem cambiat de prumèr ministre. E que haram miélher en anar sus un terrenh tipic. Que i aurà los qui critican l’accent deu prumèr ministre e los qui’u laudan; los dus que’s desbromban d’evocar la lenga qui portava aqueth accent. Qu’ei un debat qui lo qui mia n’a pas jamei volut obrir pr’amor que serà de segur un tèma “separatista”.
 
Que diseram aus territòris? Que son beròis, que los paisatges son de non pas créder! Per çò qu’ei deus mejans politics e financièrs que calerà tornar…mei tard.
 
Arren non serà pas mei com abans, lo país que serà mei hòrt. Que v’ac disen mes no’vs disen pas entà qué har. Que tribalharam per tot çò de plan e contra tot çò de mau! Mes que calerà tribalhar mei. B’ei beròi aqueth programa de vacanças! Totun que haram un petit estanc electorau en 2022 e puish que tornaram partir.
 
Que vederatz a passar los panèus sus la cantèra deu camin dab anóncias esperlecairas e atalentairas: “Cambiament climatic”, “Egalitat”, “Euròpa”, “Desvolopament durable”, etc. Mais non se’n cau pas dar, se passatz pro viste que v’ac desbrombaratz lèu. Qu’ei pub e sonque.

 
Mapa vielhòta
 
Quan viatjavi dab lo men hilh qui avèva cinc ans, que credèva enqüèra quand viatjàvam de nueits e que lusiva la lua, qu’aquesta se desplaçava dab nosautes. Que’u recomandavi de sustot non pas deishar de l’espiar entà qu’estóssim segurs que nos seguiva dinc a la destinacion nosta. Qu’èra un mainatge e que credèva a aqueth conte. Dilhèu que hasèva com qui i credèva tà’m har har plaser e deishà’m pensar que comandavi aus astres?
 
Que’m sembla que’ns vòlen har créder en un personatge qui ac pòt tot e qui concentra tots los poders…dinc au poder de hà’s seguir la lua e de har lhevar lo só.
 
Que’ns trobam adara dens un presidencialisme ridicule. No’s cau pas mei virar de cap a arrés mei que de cap au “president”. Qu’ac pòt tot, qu’ac sap tot, que concentra tots los maucontentaments. Que’u mespresan, que’u venèran pr’amor qu’ei un recors, LO recors. Que l’escrivem entà qu’intervienga, que’u demandam se i aurà ploja doman, que’u sollicitam, que’u laudam, que’u demandam proteccion. Que s’enten lo son nom pertot sus las antenas. Non seré pas Emanuèl lo son nom?
 
Qu’avem perdut l’objectiu, lo cap deu viatge, annadas a. Alavetz n’ei pas d’anar cada annada au medish endret tà las vacanças. Non s’ageish pas de produsir mei, de consumir mei entà har en.hlar lo PIB. Non, lo poder non pòt pas demorar concentrat en quauques mans de hauts foncionaris vestits de ministres.
 
Entà anar sus camins navèths que cau saber léger ua mapa. Ac sabem har enqüèra? D’espudir a tau punt la democracia qu’ei com viatjar dab ua mapa perimada. Non hè pas véder pas los bons camins e n’ei pas a l’escala de qui cau.
 
Anem! Endavant que partim! Que’vs desvelharam quan arríbim…S’arribam.
 
 

 

 

---

Article publicat suu blòg de David Grosclaude que serà l'editoriau a viéner de la revista Occitània (julhet /Aost deu Partit Occitan)