De legeires m’an escrich perque s’interrògan sus l’usatge de las terminasons verbalas ‑èm, ‑ètz d’un costat e ‑em, ‑etz d’autre costat.
 
Al present, a la 3a conjugason, l’occitan estandard pòt aparéisser ansin (en inclusent los dialèctes estandardizats e en seleccionant, dins cada dialècte, las solucions mai unitàrias).
   
Lo gascon estandard, a partir de l’esquèma que veni de suggerir, poiriá aver las formas seguentas. E pro de parlars locals del gascon dison realament aital.
   
I a una nuança totun. Dins las òbras de Pèire Bèc, lo grand precursor del gascon estandard, vesèm la succession de ‑em amb e barrada puei ‑ètz amb è dobèrta, coma en occitan medieval:
   
Lo passatge de ‑em vèrs ‑èm s’es fach per analogia amb la è dobèrta de ‑ètz.
 
Mas i a de parlars gascons qu’an fach exactament lo contrari, an generalizat ‑em e ‑etz. Donc, en aquel cas, es ‑ètz qu’evoluciona vèrs ‑etz per analogia amb la e barrada de ‑em.
   
I a de parlars gascons qu’ofrisson quitament un tresen tipe: bàtem e bàtetz.
 
De legeires m’an afirmat que las formas ‑èm e ‑ètz serián pus tipicas del gascon de l’èst e que donc, segon eles, vendrián d’una influéncia lengadociana suspècta qu’afectariá la puretat del gascon. Ieu i cresi pas brica a aquel scenari, per tres rasons.
   
La meteissa esitacion, entre ‑èm,‑ètz o ‑em, ‑etz, s’obsèrva tanben dins divèrses parlars locals en auvernhat, en vivaroalpenc, en niçard e en provençal.
 
En vivaroalpenc, per exemple, certans obratges de las Valadas prepausan de preferir ‑em e ‑etz (ara per ara, degun a pas encara denonciat un complòt visant a gasconizar los Alps...). A l’autre extrèm de la zòna vivaroalpenca, dins lo parlar de Sinjau, en Velai, se ditz ‑em mas ‑ètz, coma dins lo gascon de Bèc e coma en occitan medieval.
 
En niçard, la gramatica de Companh preconiza ‑èm e ‑etz per certans vèrbs (rendèm e rendetz) mas alhors indica ‑èm e ‑ètz (avèm e avètz). La gramatica niçarda de Toscano pòrta solament ‑èm e ‑ètz.
 
En lemosin, la question se pausa pas perque aquel dialècte fa pas de distincion fonologica entre e barrada e è dobèrta.
 
Donc, lo tipe ‑èm e ‑ètz es tan gascon coma lo tipe ‑em e ‑etz. Lo gascon esita sus aquel ponch coma l’ensemble dels dialèctes occitans.