Un còp èra Aqbar, lo grand emperaire mongòl, que voliá verificar se Mahresh, un païsan indian, èra autan fin e astuciós coma se disiá.
 
Davant tota la cort, al mièg d’un molon de questions, li demandèron:
 
— Quant i a de colombas dins la vila d’Agrà?
 
— Trenta quatre mila dus cents ueitanta sèt colombas grisas e cinc mila tres cent trenta quatre blancas respondèt sens trantalhar lo Mahresh.
 
L’emperaire, que ne manquèt tombar d’esquina li demandèt, amenaçant:
 
— Malfisa, Mahresh, s’ensajas de m’enganar; ai pas l’abituda de galejar. Las colombas, las pòdi far comptar! E qué diràs se ne trobam mens que la chifra que nos as balhada?
 
— Serà perque, d’unas d’entre elas se seràn anadas vistalhar familha e amics fòra la vila.
 
— E se ne trobam mai?
 
— E ben, serà perque las que demòran a Agrà auràn convidats parents e amics a los vistalhar.
 
A la nòstra epòca, avaloram pas pus, aital, a vista de nas, coma lo Mahresh. Nosautres ambe los nòstres logicials e otisses matematics podèm comptar mai precisament las causas, las plantas, las bèstias, los òmes, las femnas, los vièlhs, los jovents, los que trabalhan e los caumaires, los malauts e los galhards, e, dins la marrida passa que traversam, nos remenan las chifras dels malauts a l’ostal, a l’espital, dels garits, dels mòrts... ambe de còps que i a de correccions d’un jorn a l’autre.
 
Mas del temps de l’Aqbar e del Mahresh, l’emperaire, quand podiá verificar la vertat de las chifras, castigava lo que s’èra enganat. Uèi, dins d’unes païses de regime autoritari, son los menaires que balhan chifras a vista de nas, mai d’un còp falsas, e qu’acaban en preson los que vòlon balhar las bonas.