En Catalonha d'unes esperavan lo dialòg amb Espanha; al contrari se ven de refortir la repression, e pèrdon lor semilibertat de presonièrs politics. Los impulsors d'aquel dialòg qu'a pas jamai agut luòc an oblidat una evidéncia: dins un conflicte d'independéncia l'estat accèpta pas jamai de parlar amb lo territòri rebèl abans que se senta flac. Perqué l'estat espanhòl, persuadit d'aver ganhat, prendriá lo risc, en dialogant, de pèrdre Catalonha?

En mai d'aquò, los renonciaments successius an agut per resultat l'afebliment de l'independentisme. Per d'unes caldriá abandonar de tròces de la nacion catalana per far gaug a França e Espanha; lo castelhan deuriá èsser mai fòrt dins los airals ont es pas dominant, e se deuriá oficializar en cas d'independéncia; lo referendum de 2017 seriá sonque estat una mobilizacion sens res de definitiu; caldriá fòrça mai que lo 50% dels votants en favor del òc per que lo resultat foguèsse valid; seriá abans tot una lucha per de dreches fondamentals e pas tant per la libertat d'una nacion; tot comptat e rebatut, parlar de nacion menariá al racisme e al faissisme, etc.
D'aquel discors rajan tres consequéncias: l'aflaquiment de las revendicacions, timidas e confusas, a division dels independentistas, sens estrategia comuna,  l'inaccion, puèi que se sap pas pus ont anar.

Coma o ai agut escrich, es encara possible, ça que la, de tornar en Catalonha a l'independentisme sens paur de fa tres ans. Mas me vòli adreiçar als occitans. Que podèm ganhar se renonciam a tot çò que fa çò que sèm?  A de parts de nòstre territòri? A la tòca de l'ensenhament generalizat e obligatòri? A una reconeissença oficiala de la lenga nòstra per tota Occitània? A defendre lo pòble? A voler decidir sus nòstra tèrra? A s'assumir coma nacion que vòlga recobrar sa dignitat e obténer reparacion de l'etnocidi?

Nòstre camin es mai long, avèm mens de fòrça que los catalans, mas es una rason per far créisser nòstras feblesas al risc de nos autodestruire?