Un còp èra, nos èrem acostumats a designar los abstencionistas per l’expression “pescaires a la linha”. E los comentators, jornalistas, e analistas, totes i anavan, lo ser o l’endeman d’eleccions, de “la pujada o de la baissa dels pescaires a la linha”. Quitament se parlava del “partit dels pescaires a la linha”. Al punt que las federacions de pesca, que n’avián un sadol, protestèron mai d’un còp contra aquela assimilacion e que l’usatge se’n perdèt.
 
Al primièr torn de las darrièras municipalas, digús parlèt pas de “pesca” per analisar l’abstencion recòrd, mas de la paur de l’epidemia, a la velha de l’acantonament.
 
Mas tres meses mai tard, pel segond torn, èrem a ne sortir pauc a pauc, e lo Guston sentissiá ben que la vida tornava préner un cors normal : aviá plan vist los imatges de las terrassas dels cafès e dels restaurants coflas, lo monde que s’amolonavan sus las plaças, dins los pargues, sus las plajas, que tornavan al cinemà, dins las glèisas, que se desbrembavan los gèstes-barraduras, que la desirança de far la fèsta, de rescontrar l’autre preniá lo dessús : la paur èra a passar. Tanben foguèt susprés, lo ser de las eleccions quand d’unes comentators diguèron que l’abstencion a 58% (20% de mai qu’en 2014), s’explicava per la paur del corona.
 
L’endeman legiguèt los resultats d’un sondatge que disiá que los abstencionistas èran pas anar votar per paur de l’epidemia a 29%, per paur de l’epidemia e d’autras rasons a 35% e per de rasons independentas del corona a 36% (contra 28% al primièr torn).
 
“Lo vírus es una explica aisida, coma un còp èra la pesca, çò diguèt lo Guston. Benlèu que se los politics nos mandavan pas a la pesca —o a la vinha en ne tornar la clau, coma disèm aicí—, vírus o pas, lo monde serián mai nombroses a anar votar!”