A l’intrada del camin que se’n va serpejant dins lo ramièr, davant un portal barrat, sus un pichon airal d’estacionament, lo canhòt negre e blanc, febrinèl, l’aire desemparat, anava-veniá, de dreita a esquèrra, de davant a l’endarrièr, la nifla al ras del sol, en cèrca d’una traça que trobava pas. Quand ausissiá una veitura que se sarrava, levava lo cap, aital, las aurelhas quilhadas, sens tròp i creire, e, vesent qu’èra pas una que coneissiá, còp sec, tornava préner la recèrca.
 
Ailà, mai luènh, al còr del ramièr, a broa d’una laga, las familhas, las còlas de jovents, los cobles, tota una molonada escampilhada per grapas a l’azard de las isletas d’ombra, se plegavan los afars del pica-mica, los joguets dels mainatges, las canavèras, las servietas de banh, los cadierasses de tela. Tornavan cargar la camiseta e se botavan en camin, cap a las veituras que los esperavan, lo riset a las pòtas, lo pitre cofle de natura e de solelh, uroses.
 
Èra la fin d’un polit dimenge de debuta d’estiu, la fèsta de la libertat recobrada aprèp lo grand embarrament, un abans tast de las vacanças que començavan la dimenjada seguenta.
 
Al dessús del portal que davant lo canhòt i cercava, s’i legissiá: “S.P.A. Refugi del Ramièr”.