La lenga occitana, la lenga que volèm nòstra, es pas grand causa. Per tota l'Occitània conquistada per lo reiaume dei francs, ela qu'estonèt Euròpa per sei cançons es uei un sospir, un murmur que vòu pas faire lei badalhs. 

Tanben es una gota, una goteta freula que la pòu subran tresmudar en vapor lo canhard. Se voudriá laus fresc de montanha, de Pirenèus, Aups ò Massís Centrau, ò un flume fantastic que jonheriá la Mar Granda a la mar pichona que li disián sieuna lei romans.

Es gota dins lo desèrt, qu'espèra de socórrer lo viatjaire esmarrat? Ò gota rebèlla perduda dins l'ocean dei charradissas francesas, dins leis escòlas, dins lei comunas, dins lei bars, a la television, a la ràdio?

Sembla que n'i ague entre nosautres per voler pas culhir entre sei mans la goteta nòstra; preferisson de sauvar l'ocean.

Ieu ai set d'aquela gota: e mai me refusariatz l'aiga?