Plan abans las masquetas sanitàrias, cirurgicalas, FFP, barraduras, professionalas, grand public, lavablas o de getar, dins l’antiquitat, los actors portavan masquetas per jogar la tragèdia o la comèdia, que gardavan tota la pèça, palficats dins la meteissa expression.
 
Puèi l’usatge se’n perdèt e los actors se’n compausèron una de la siá pròpia cara en afortissent l’illusion que devenián l’incarnacion del personatge que jogavan.
 
Aital, sus l’empont de la vida politica, los actors s’acostumèron dempuèi la nuèit dels tempses a se pastar una masqueta: la d’un partit, d’una ideologia, d’una classa sociala, d’un grope d’interès —lobby en francés—, d’una religion. Mas a la diferéncia del teatre, l’actor, en politica, ne podiá cambiar mai d’un còp, en encarnant mai d’una identitat pendent la meteissa representacion, campanha o mandat. Ça que la, de còps que i a trebolava aital la compreneson de l’espectacle.
 
A la nòstra epòca, d’unes ensajan de modificar encara mai lo jòc de la politica en prepausant de cargar mai d’una masqueta a l’encòp: una masqueta ecologica e sociala e una liberala, una autoritària e una democratica, una participativa e una dirigista...
 
L’idèia seriá atractiva, mas de portar doas masquetas subrepausadas, l’una amaga totjorn l’autra e far dobtar de la siá existéncia. Una solucion seriá de ne portar una davant e l’autra darrièr, sul copet, a la mòda, dins l’antiquitat, del diu Janus de las doas caras. Mas quitament aital, lo monde poirián veire pas qu’una cara a l’encòp, e serián totjorn a se demandar se l’actor avança o recuola.
 
De mai, los que gaitan la cara de darrièr poirián aver enveja de li tòrcer lo còl per li tornar botar lo cap a l’endreit.