«Res serà pas pus coma abans», arrestavan pas de bramar. E lo Guston ac cresiá: pendent l’acantonament aviam patit, e de patir, normalament, mena la sapiéncia.
 
Tanben foguèt susprés quand las crosièras, arrestadas pendent l’acantonament tornavan partir. D’unes s’èran trobats blocats a bòrd del batèu, ambe lo vírus que s’i escampilhava, sens poder davalar dins cap de pòrt. E ben, non, aquò aviá pas sufís per descorar lo monde, e tanlèu las autorizacions acordadas, tornavan partir!
 
E arribèt la calorassa. Rai, d’unes d’eles anavan cap la Groenlàndia, l’Islàndia, veire se la banquisa recuolava.
 
Mas un jorn, que lo nebot èra vengut dinnar, parlèron d’aquelas ostalariás flotantas que podián recebre dincas a 6600 passatgièrs. Avián gaitat amassa sus la tela lo truc d’aqueles vaissèls sus l’environament. Avián legit qu’aqueles bastiments consumissián entre 60 e 150 tonas de fiol cada jorn, e de fiol pesuc, gaireben de petròli brut, que conten tres mila còps mai de sofre que lo gasòl de las veituras, e que cada naviri a l’arrèst dins un pòrt polluís autan coma un milion de veituras...
 
— E ben diguèt lo Guston al nebot, se compreni ben, an plan rason de voler suprimir las veituras diesèl: aquò permetriá a las crosièras de contunhar, sens per autan aumentar la produccion de gazes a efècte de sèrva.
 
E li tornèt al Guston lo despart de la convèrsa:
 
— Mas digas, li contunhèt, en anant véser la banquisa recuolar, la fan recuolar encara mai! E se lo glaç que fond los interèssa, perqué van pas véser lo glacièr del Mont Blanc qu’es a s’afondrar, que per nosautres es mai prèp, e d’i anar mens costós per l’environament?
 
E lo Guston, en se bevent lo cafè concluguèt:
 
— Jo, qu’anavi far las crompas en bicicleta per estalviar la planeta, me tornarai préner la petroleta!