D'una maniera un pauc estranha per un professor, tanben opinaire, tanben afogat per lo lengatge,  jamai non m'a agradat de parlar, e lo bruch lo senti dempuei tostemps coma una agression. Nòstrei paraulas, sovent, son vuejas de sens, e sembla que nòstre monde conspire au çaganh: se convida a la television de gents pagadas per dire qué que siegue; totei sus lei rets sociaus se pensan compelits de donar amb tumulte son opinion sus totei lei subjèctes, en particular quand lei desconeisson. La societat de la subreinformacion nos ennègan de tèxtes, paraulas e tarabasts.

Pasmens, la lenga nòstra a un mot subrebèu: "desparlar". Rebat la consciéncia que parlar deu èsser un acte necite, que la lenga se deu senhorejar, que devèm trobar lei mots que cau. "Ren de tròp", çò disián lei grècs de l'Antiquitat.

Mai sovent desparlam, perque se parlam pas, existissèm pas, coma leis escolans dau fons de la classa que sabèm pas se nos escotan ò dòrmon. An de parlar, avèm de parlar, totei an de parlar.

Au contrari, vòli un monde de silenci, onte la paraula siegue rara, encargada de transmetre un pauc de sens. L'amor deuriá èsser, a mon vejaire, una paraula vertadiera e un gèst de bòn reconéisser, non lei miliers de vèrs uei illegibles de la poesia romantica. Me siáu desbarrassat de mon televisor, limiti mei contactes sus Internet e me teni a distància dei charraires. Voudriáu simplament poder escotar lo Monde a travèrs de son silenci.

Mai pas quin que siegue silenci. A mon entorn, lo silenci de la lenga occitana es pas un silenci. Es lo çaganh d'una lenga que l'a remplaçada sus sa tèrra. 

Coma trobariáu la patz dau silenci au mitan dau tarabast dau bruch impausat? 

Vòli que la lenga nòstra me torne son silenci.