Aquí i es.
 
La novèla es pas encara tombada sus Jornalet mas aquò vendrà lèu. L’infò se passeja sus las rets socialas e Aquò d’Aquí l’a ja mencionada sus son siti internet:
 
I a manif lo 10 d’octobre per las lengas regionalas dins l’ensenhament public e etc.
 
Vesi ja puntejar en sòmi lo morre d’unes e d’unas. “Nos amasam totes a tal endrech e anam far lo passa-carrièra per èsser escotats! I cal anar!”
   
Minuta parpalhons!
 
Pensatz que vau venir?! A! A! Non non!
 
I anarai segurament pas.
 
Benlèu pas.
 
Probablament pas!
 
Aquí i es! Es la tòca finala (perdonaretz ma deformacion professionala). Me sentissi pres per un con pel camp que soi censat defendre (un còp de mai?).
 
Una manif? Una de mai? VERTADIÈRAMENT?! VTD? Es aquò qu’es prepausat per salvar la nòstra situacion?
 
Macarèl mas cal èsser ...
   
... per veire pas que la manifestacion, ara, servís pas a res. Qu’es ni mai ni mens qu’una procession rituala (mortuària?) en omenatge als sovenirs de las annadas 20 (1920, pas 2020).
 
E quals nos mènan? Alfonsi? Aqueste deputat europenc, elegit sus un còp d’astre, perque los ecologistas faguèron una resulta mai gròssa que çò previst a la darrièra eleccion de l’UE – e que n’es pas a son primièr mandat inutile?! Molac? Un deputat de drecha centralista que nos a ja provat mantun còp qu’aviá pas cap de poder al dintre de sa familha politica?!
 
Soi aclapat de desespèr quand legissi las paraulas d’Alfonsi dins Aquò d’Aquí “Le simple déploiement d’une banderole entourée de quelques militants devant un lieu symbolique, ou une chaîne humaine comme la préparent les Basques, aura un effet important”. Òu puta! Lo tipe deu èsser un extraterrèstre ... O alara nos pren per un con.
 
Per ieu es clar, es la segonda afirmacion qu’es la mai bona al mens qu’aja aprés la politica a l’escòla dels pòrcs negres.
 
Aquesta manif servirà pas a res perque es tròp tard. Es finit. Es tot. I aviá 2 ans d’aicí l’annóncia de la refòrma en 2018 a la dintrada aquesta de setembre 2020 per obténer de causas. Lo monde se son bolegats (sustot los occitans en fach). Mas ara l’agénda d’aquesta afar politic es plegat.
 
La Refòrma Blanquer es en plaça, gaireben ja rodada e se tornarà pas en rè. Los professors e caps d’establiment an trobat lors marcas novèlas e tot lo monde es dintrat dins lo reng. Lo “licèu sens opcions” es confirmit. La plaça mendra per las lengas al licèu es confirmida. Los escolans se petaçan. Segurament patiràn mas es aital. L’occitan al licèu es acabat. Un EDS occitan seriá la solucion? I aurà jamai d’EDS Occitan, pas mai que çò que n’i a ara. Tecnicament es pas possible. La fonccionament de las opcions al licèu combinada al fonccionament de la refòrma o permetrà pas jamai (cal esperar lo còp d’astre!).
 
Los bretons, bascas e còrsas e compania, per los que nosautres occitans avèm de costuma tant d’admiracion e de respècte per çò que tòca a l’iniciativa per las lengas dichas regionalas se desvèlan de fach èsser plan mai pietadoses e desconnectat que çò que pensàvem. Se dison voler mobilisar al moment ont tot es ja finit. Pissi ara sens vergonha sus l’arrogància dels articles de Fabien Lecuyer dins Jornalet. Aquò fariá relativisar la pertinéncia de l’autò òdi permanent de l’occitanisme fin finala.
 
Dempuèi 2015-2016 las manifestacions se multiplican per tot lo país de França. Devenon de mai en violentas e dempuèi 15 ans devenon de mens en mens eficaças. L’inventi pas. Tot lo monde l’a remarcat. Aquelas remarcas valon tanben pel sistèma educatiu. Mas los que dirigisson las contestacions contunhan de voler d’insistir del meteis biais, en tot s’imaginar que se butam pro fòrt l’ase avançarà.
 
“Una simpla banderòla dins un luòc simbolic” aurà pas d’efècte. Vesi pas perqué un rector prendriá la risca de se far trucar suls dets en telefonant a Blanquer per l’entresenhar de l’afar. Blanquer a pas de rasons d’escotar qu’un que siá. L’a pas fach duscas aicí, perqué o fariá ara? LREM se trufa completament de las eleccions regionalas doncas aquestas auràn pas d’impacte sus la reivindicacion. L’inventi pas, es dins la premsa. I a pas besonh d’èsser fin coma l’ambre per comprene tot aquò.
 
Alara non. Refusi. Vendrai pas me brandir las pelhas a Montpelhièr. N’i a pron.
 
Aquesta manif de mai es una insulta. Una insulta a la nòstra intelligéncia. Joan Barceló escriu de longa que cal gardar la dignitat. Me desencusaretz mas aquí l’anam perdre tornamai a ensajar de lançar totas las fòrças contra una paret. Nos anam espotir e tornar a l’ostal moquets quora nos diràn qu’es l’ora de partir – coma per totas las manifs que se debanan cada setmana en fach.
 
Es pas dins mon caractèri d’abandonar. Es pas quicòm que corresponde a ma personalitat. Subretot quand i cresi. Que pensi que i a de potencial endacòm.
 
Mas ai tanben aprés que se deu pas menar una batèsta que se pòt pas ganhar. Que quand l’ase vòl pas avançar benlèu lo cal daissar de caire sul camin coma una mèrda, e s’arrestar pas. E quand lo borrièr a pas cap de tripa dins lo cervèl te dona una expression occitana: “Bastar l’ase pel cuol”.


M’arrèsti.