D’unes cap d’establiments escolars se planhon de la tenguda dels collegians e liceans, en particulièr de las dròllas que vestidas —un biais de parlar— d’una bracièra corteta (crop top en francés), se daissan veire lo monilh, aquel monilh que segond l’evangèli de Barnabè, es « l’escupit del diable sus lo bard que Diu ne pastèt lo primièr òme e la primièra femna ».
 
La responsa del ministre foguèt que lor caliá demandar de « se vestir republican ». Un concèpte que li caldriá demandar de precisar. Se vestir coma se vestisson los menaires dels partits que se dison totes d’aquel nom, costumes tres pèças, de còps que i a costós e fòra portada de la borsa del pòble menut ? O se vestir coma del temps de la Revolucion e de la primièra Republica : la boneta frigiana, simbòl de l’esclau afranquit, pels òmes las largas cauças raiadas en plaça de la culòta e dels debasses de l’aristocracia e de la borgesiá, per las femnas la gonèla longa e ampla, vestits del pòble, vestits de l’egalitat, vestits de la fin dels privilègis ? O se tornar vestir de la blòda per totes, dròlles e dròllas de las escòlas de la tresena Republica, la meteissa per totes, a la portada de totes, per amagar las inegalitats de condicion que revelavan las fardas d’en dejós ?
 
Plan segur que dins totes los cases lo monilh seriá aital amagat.
 
Mas es a se demandar se, çò que seriá lo mai urgent d’amagar, seriá pas l’ostentacion d’expausar, se son de las bonas, sa posicion sociala e sa situacion per mainatges interpausats, en seguissent los canons del consum e de la mòda, impausant las marcas de la grandas pels vestits e l’equipament de l’escolan.
 
Benlèu, que lo vertadièr escupit del diable sus la creacion divenca, es pas lo monilh, mas l’argent que ne cal aver o far semblant de n’aver mai que lo vesin.