Quand escriguèri la bilheta passada, «Jogar a ne pèrdre lo cap?», èri luènh de me dobtar qu’a Conflans-Sant Onorina un professor seriá escapitat, victima del fanatisme religiós. E las pensadas del Guston, paregudas sèt jorns aprèp la tragèdia son plan segur bufècas, l’orror comandant lo respècte, la compassion, la retenguda e non pas la remarca espirituala.
 
Aprenguèri al cors dels reportatges, entrevistas, taulas redondas, que seguiguèron l’eveniment, que la violéncia, las amenaças de mòrt èran pertot e que digús n’èra pas a l’abric; çò qu’es l’estrategia del terrorisme: menar l’aveniment de la paur, dins tota la societat. Aital los jogaires de tennis que se pèrdan un torneg son, de còps que i a, l’objècte d’amenaças de mòrt, de la part del monde qu’avián jogat sus eles, enrabiats d’aver perdut de moneda. Mas quitament se aquela deriva sarra mai lo tennis d’uèi de la practica de la palma dels Mesò-Amerindians, d’unes diràn qu’aquelas amenaças an pas res a veire ambe lo fanatisme e l’asirança entretengudas per una religion. Levat, benlèu, se consideram l’argent coma una divinitat, que los autars per la celebrar mancan pas e que lo siu culte mena a de sacrificis de mai en mai violents.
 
L’azard volguèt qu’èri a legir, al moment que lo paure Samuel Paty èra assassinat, un article suls «cefalofòres», aqueles martirs crestians que se portavan lo cap dins los braces, que aital se desplaçavan o contunhavan de parlar: l’espada o la pigassa que los escapitava, capitava pas de los far calar. La mòrt del paure Samuel foguèt pas acompanhada de cap de miracle. La siá boca demorèt muda. Mas de desenats de milierats d’autras contunhan de cridar lo siu messatge de libertat de creire o pas, de dire, de pensar, e la volontat de se plegar pas e de se calar pas davant las amenaças.