Dempuèi 1950 batejàvem las revolumadas d’un pichon nom femenin, segond la costuma presa pels marins americans, pendent la segonda guèrra mondiala, de lor balhar lo nom de la siá femna o de la siá amiga. Mas d’unas —e qualques unes— estimèron qu’aquò desvelava una actitud sexista, qu’aquò voliá dire que las tempèstas èran autan imprevisiblas coma l’umor femenina. Per botar fin a’n aquela vergonha, decidiguèron en 1979 d’alternar, per nomenar las revolumadas, pichons noms masculins e femenins.
 
Quand arribèt la pandemia que coneissèm, la question se pausèt de saber se caliá dire «lo» o «la» covit. Pel francés, l’Acadèmia causiguèt lo femenin, argüent que lo mot central de l’acronime vengut de l’anglés èra descase —malautiá—, femenin.
 
Aquela causida en primièr me susprenguèt e me diguèri que «los vestits verds» prenián aquí lo risque d’una plumassada feminista, quitament s’avián desplegat lo para-pluèja d’una règla linguistica.
 
Lo debat poiriá semblar bufèc. Mas lo genre dels mots influéncia las nòstras representacions. Per exemple «solelh» femenin e «luna» masculin en alemand cambavira la simbolica d’aqueles astres. E quand legiguèri dins un article que las revolumadas del nom femenin podián far dincas a tres còps mai de victimas que los del nom masculin, los femenins, semblant mai doces e mens violents que los masculins, endormissent la malfisança, me demandèri se la causida de l’Acadèmia èra pertinenta.
 
Aital en mai de nos far paur ambe la compta de las victimas, la mesura de l’escampilhament mondial del virus, las urgéncias saturadas, las amenaças d’un novèl acantonament, los discorses marcials, de dire «lo» covit en plaça de «la» covit auriá modificat la nòstra representacion inconscienta e nos auriá encara melhor far compréner la gravitat de la situacion.