Uei, a ges ventolejat mai a mistralejat fòrça; tanlèu oblidada l'anormala doçor d'una autonada estivenca, a bofat un vent violent e freg que nos sanglaça. Ieu, quand nos arriba un tau mistrau, m'arrapa subran la malenconiá.

Malencònia es la nuech quand vos escrivi aquestei linhas. I ajudan gaire lei sentiments d'incoeréncia de e d'injustícia que m'envòutan. Sortèm pas de l'atmosfèra d'ànsia de l'interminabla pandemia, e coma se n'i aviá pas pron de se far d'autocertificats de desplaçament derogatòri, ara lei podèm far en occitan ò en catalan en mai dau francés: bensai se tolèra mai l'absurde quand parla doas lengas. Mai coarda que jamai, l'Union Europèa, que jamai non abandona lei bancas, a abandonat leis armènis fàcia ais apetís territoriaus turcs e azèris; fa de temps que tomban dins l'oblit lei curdes, que siguèron totun d'eròis còntra l'Estat Islamic. Se sent un pauc pertot que se refortís l'autoritarisme dei maugovèrns; lei desirs e sets de justícia e revòuta capitan mau: primier paguem la renda ò la tracha de l'ostau. L'occitan e lo catalan son pas solament bessons, mai pereu l'occitanisme e lo catalanisme ara son cosins: se coma de costuma l'occitanisme culturau s'acontenta dei brigas que Dòna França li vòu gitar sota la taula, lo politic patolha dins lo non-ren, mentre que dins lo Principat de Catalonha l'estrambòrd d'una revolucion que non sorrís pus se tresmuda en amarum; a l'independentisme anonciaire d'esperanças sembla de succedir ara per ara un autonomisme descafeïnat.

M'arrèsti d'escriure. Dins lo silenci dau curbefuòc a una populacion que, confinament ò non, jamai non sòrt per carrieras, vau veire çò que se passa defòra. Lo vent non bofa pus. Que ne'n pensatz? Es lo senhau que devi cochar ma malenconiá? 

Dins la fresquiera de la nuech, devistatz coma ieu una lusor?