La fin d’un monde
 
Aqueste còp, i sèm! Podètz sortir los mocadors, las fotografias en sèpia, los remembres de vòstra joinessa, los sovenirs d’un temps que foguèt, qu’es pas mai e que tornarà pas. Pas de besonh de vos transformar en granhòta anonciaira del temps que farà per que plògue o pas aqueste dimècres 25 de novembre!
 
L’an passat, aviái ja escrit quatre linhas sus aquela manca gustativa incomprensibla: pas un paquet de crocanda en venda sul camp de fièra de la Santa Catarina, a Carcassona. Ongan, i a pas de fièra. E aquò es pas brica degut a la pandemia que te confinha a l’ostal. Non, la decision foguèt presa per la Comuna e perseguís la disparicion de la fièra de las semals (en setembre, abans vendémias), puèi de la fièra del 6 de març (ont se crompava lo porqueton a faire profitar per venir un brave tesson de quatre quintals quand s’alongariá sus la cornuda). La rason (que, malastrosament, se pòt comprene): pas mai de mercands, una fièra-rebat dels “mercats” del dissabte e sens cap d’originalitat. Los vira-cavalons, estands de tir e auto-tampons o labirinte s’aurián pogut installar, mas quna pietat sens l’acompanhament de la fièra bèla…
 
E òc, tornava cada an, Santa Catarina la pissosa (3 còps sus quatre ploviá). Fasiá freg e caliá sortir la manrega. Un jorn que marcava, coma d’autres, l’an e lo ritme de las sasons pel monde del país. S’èra begut lo vin novèl per Totsants o Sant Martin, las castanhas avián sautat dins la padena traucada. Los mainatges i ganhavan una jornada sens escòla per anar ensajar d’agantar lo pompon virolejaire assetat sus un tigre o un caval fòl… Los vilatges montavan a la vila en bus o en autò (o lo carreton tirat per un ase!). Ères apinhat dins las alèias, entre los taulièrs, lo torn dels baloards, amb una brava part agricòla e viticòla. E dins tas aurelhas restontissiá la lenga d’òc parlada naturalament per las gens. Un tipe bramava que li caliá crompar sietas, plats e sopièras: se que non, anava tot escampar en mila tròces pel sòl… I aviá totjorn una usina qu’aviá cremat endacòm e de pialòts de lençòls a vendre… Vos parli pas de las besonhas formidablas per melhorar lo quotidian (que tendrián plan 2 o 3 còps!). Sus un empont, un òme mai musclat qu’un pilar de l’ASC desfisava lo public “qual se vendrà batre amb ieu?”; i aviá nanets, femnas sens còs e autres personatges estranhs: tot lo monde jogava lo jòc en sapient que i aviá un truc endacòm e que los dats èran pipats… E las lotariás amb aquelas pepetas e pelussas de ganhar que vendrián d’amassa-posca. E lo fieraire te sortissiá a l’uèlh los n° que ganhan! Ma maire èra contenta quand emportava cinc quilòs de sucre a la rotleta! La granda ròda virava, estrementidas dels monta-davala de las montanhas russas,… E ben, tot aquò es pas mai e serà pas mai! Black Friday te ba chapa tot!
 
Nostalgia quand nos agantas! E aqueste afar de fièra desapareguda me pertòca qu’es pas de creire: per poder anar a la fièra de Santa Catarina faire un torn suls cavalets, nasquèri un… 24 de novembre!
 
 
 
 
Catarinet Roch
 
 
 

---

(cronica Papieròt menerbés, in La Semaine du Minervois; parucion del 26/11/20)