Opinion
Mos adieu-siatz a las politicas catalana e occitana
Cars amics legeires, que tanben sètz d'amigas legeiras e non pas leugièras, las caretas que devi portar cada jorn per ensenhar me suggerisson d'agachar la vertat en fàcia. Es ora que faga mos adieu-siatz a las politicas catalana e occitana. Non que ne siái vengut sobdament indiferent. Son dos païses mieus, jamai non los poirai quitar.
Lo destin de Catalonha es una ànsia jornadièra. La voliái liura mai lèu mas ara tot m'i sembla blocat. D'un caire, Espanha a perdut perque govèrna sonque amb la fòrça de sos jutges autoritaristas; d'autre caire, Catalonha tanben a perdut perque tròba pas lo camin de la liberacion; los independentistas semblan encara majoritaris mas sens unitat estrategica s'estrifan. Fa qualques meses, aconselhèri a mos compatriòtas la draia de l'independentisme sens paur, e contunhi de pensar qu'es la solucion. Pasmens, se soi catalan per mas originas, per las lenga e cultura que frequenti cada jorn, pels ligams afectius prigonds qu'ai nosats amb d'estatjants del Principat de Catalonha, i vivi pas, e me senti totjorn que mens legitim per lor dire qué far. Son eles e eles solets qu'an de trapar cossí salvar lo catalan, cossí alonhar d'eles las umiliacions espanhòlas, cossí trapar lor libertat. En realitat, soi segur que la traparàn. Ieu los acompanharai, mas amb la discrecion de qual a comprés quina es sa plaça. En silenci.
Soi fòrça mai sceptic sus Occitània e, malgrat qu'i visca, sabi pas jamai se soi en Occitània o en França: ma lenga i es encara mespresada e malgrat un relatiu interès, segon los airals del territòri, aquel interès mena pas jamai la populacion a voler de verai luchar per la recobrar. Ai volgut una Occitània liura, mas me devi resignar qu'existirà sonque dins los ideals partejats pels qualques unes qu'encara i creson. Auretz comprés que parli del país, non pas d'una region administrativa francesa que m'interèssa tan pauc coma las autras regions administrativas. Contunhi de creire que l'occitanisme deu tornar seguir un camin politic ambiciós e unitari, en defendent los interèsses del pòble, mas los mai valents se'n trufan de trufandièrs professionals; sempre serà mai facil de destruire que de bastir. Ja que l'occitanisme càmbia pas gaire e s'acontenta de las micalhas getadas jos la taula per França als cans que sèm, cossí qualques escriches mieus poirián cambiar aquò? Pensarai a mas linhas de mon article "Per un occitanisme constructiu", mas se degun lo vòl pas bastir, val mai que tanben tròbe ieu ma plaça. En silenci.
Dirai, doncas, mos adieu-siatz a las politicas catalana e occitana.
Pasmens, vos rasseguri (o vos desespèri, sabi pas), los dirai pas a las lengas occitana e catalana.
Manca pas los tèmas per escriure en occitan aicí.
Lo destin de Catalonha es una ànsia jornadièra. La voliái liura mai lèu mas ara tot m'i sembla blocat. D'un caire, Espanha a perdut perque govèrna sonque amb la fòrça de sos jutges autoritaristas; d'autre caire, Catalonha tanben a perdut perque tròba pas lo camin de la liberacion; los independentistas semblan encara majoritaris mas sens unitat estrategica s'estrifan. Fa qualques meses, aconselhèri a mos compatriòtas la draia de l'independentisme sens paur, e contunhi de pensar qu'es la solucion. Pasmens, se soi catalan per mas originas, per las lenga e cultura que frequenti cada jorn, pels ligams afectius prigonds qu'ai nosats amb d'estatjants del Principat de Catalonha, i vivi pas, e me senti totjorn que mens legitim per lor dire qué far. Son eles e eles solets qu'an de trapar cossí salvar lo catalan, cossí alonhar d'eles las umiliacions espanhòlas, cossí trapar lor libertat. En realitat, soi segur que la traparàn. Ieu los acompanharai, mas amb la discrecion de qual a comprés quina es sa plaça. En silenci.
Soi fòrça mai sceptic sus Occitània e, malgrat qu'i visca, sabi pas jamai se soi en Occitània o en França: ma lenga i es encara mespresada e malgrat un relatiu interès, segon los airals del territòri, aquel interès mena pas jamai la populacion a voler de verai luchar per la recobrar. Ai volgut una Occitània liura, mas me devi resignar qu'existirà sonque dins los ideals partejats pels qualques unes qu'encara i creson. Auretz comprés que parli del país, non pas d'una region administrativa francesa que m'interèssa tan pauc coma las autras regions administrativas. Contunhi de creire que l'occitanisme deu tornar seguir un camin politic ambiciós e unitari, en defendent los interèsses del pòble, mas los mai valents se'n trufan de trufandièrs professionals; sempre serà mai facil de destruire que de bastir. Ja que l'occitanisme càmbia pas gaire e s'acontenta de las micalhas getadas jos la taula per França als cans que sèm, cossí qualques escriches mieus poirián cambiar aquò? Pensarai a mas linhas de mon article "Per un occitanisme constructiu", mas se degun lo vòl pas bastir, val mai que tanben tròbe ieu ma plaça. En silenci.
Dirai, doncas, mos adieu-siatz a las politicas catalana e occitana.
Pasmens, vos rasseguri (o vos desespèri, sabi pas), los dirai pas a las lengas occitana e catalana.
Manca pas los tèmas per escriure en occitan aicí.
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
#2 Melenchón es castelhan e s'escriu ambe un accent sus la "o" e pas sus la "e" !
Aquel sénher Melenchón es un racista anti occitan (véser la siá responsa a una jornalista tolosenca). De mai es un milionari ( sabi de que parli coma ancian foncionari dels impòstes). Coma a pogut amassar aquela fortuna, el que foguèt ensenhant e jornalista una estona fòrça braca e es estat durant fòrca temps un politician professional ( la politica a l''esquerra facilita l'enriquiment !) e es filh de foncionaris : recevaire de la Pòsta e regenta ?
G-J Barceló, el, es un patriota occitan e catalan que fa articles fòrça interessants
"Mélenchon" del comentari es tròp vos demandar d'escriure en occitan dins un jornalet occitan ?
Compreni pas consi se pot daissar un comentari que es pas que un escarnìs aquì sus aqueles paginas. Podem esser de acordi o pas ambe lo Senher Barcelò mas lo comentari conven pas!
T'embreni Melanchon per parlar al mateis niveu que tu.
Deman meteis ièu voldriá la libertat pel mieu país e que l'Occitania tròbe lo camin que volga far , lèu lèu . Malaurosament aqu'ò pot pas estre , pas encara.
Compreni que volgas repausar sul aqueles causas de politica , mas de segur que la tiá vision es tostemps plan recebuda , aumens per ièu .
Podi pas parlar sul Occitania doncas mos arriba gaireben res , sonque des novèlas per lo twitter . Soubretot a los catalans nos cal començar a coneisher l'Occitania , e també nos fraires valencians doncas malaurosament avem viscut tròp de temps d'esquina los dos paises.
Los tempses càmbian , pausadament .
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari