Los mètges de las comèdias de Molière, que legissián l’estat d’un pacient dins lo contengut d’un pòt de cramba, testimònian de l’interès que la medecina portava d’aquel temps al defecar e a las femsas. Plan cagar, per apelar las causas per lor nom, ni tròp ni pas pro, ni tròp mòl ni tròp dur, èra un signe de bona santat e lo ròtle de la medecina èra de lo regular. E demandavan en primièr a un pacient «coma anava de la ventralha», valent a dire coma cagava.
 
Avèm gardat la formula en la redusissent e en ne doblidant lo sens primièr, e contunham de demandar als que rescontram: coma anatz? Anatz plan? Aquò vai? E plan segur que seriam suspreses se nos respondiam per una descripcion menimosa de las femsas: la frequéncia, lo volum, la consisténcia, la color, l’olor.
 
Recentament, l’atencion de la medecina s’es tornada portar suls budèls e las femsas. Per tornar establir dins la flòra intestinala un equilibre entre bonas e marridas bacterias, començan a practicar «l’empèut fecal», valent a dire transplantar femsas d’un subjècte sanitós dins l’intestin d’un malaut. L’eficacitat d’aquela terapia, ja practicada en China al sègle IV, foguèt reconeguda en Euròpa pas qu’en 2013.
 
Mas coma se pressentissiá ja del temps de Rabelais o de Molière, sabèm ara qu’un marit foncionament de l’intestin dintra dins d’autras malautiás coma lo diabèta, l’obesitat, e tanben malautiás neurò-psichiatricas.
 
Aital las indicacions de l’empèut fecal deurián s’espandir, e encara mai se dins la passa que traversam, aquel empèut nos pòt ajudar a tornar trapar de vam.
 
Plan evidentament es pas jamai estat question de far venir matièra fecala de China, sèm capables de ne produsir de qualitadosa en França. Ja se fan cridas al dons e se bota en plaça un dispositiu per enfaciar futuras demandas.