Fin d’invèrn
 
Quora avio vuech ans, lo chan dau vesin, Turco, a virat la tèsta e son cròc m’a fach una estafilaa sus la gauta. De paur de la ràbia, sio anat prendre una vachina en l’institut Pasteur de Marselha amb mon paire. Cada jorn fasio rire la chorma medicala perqué quora me ponhavan amb l’aguilha gròssa en lo ventre usavo lo metòde Coué. E bramavo “aquò fa pas mal” tan que durava la ponhaüra.
 
Après siám montats en Casternòu e mi soveno de la sala de classa amb Madama Taxil. Coma ma maire, la mestressa anciana èra pas de Casternòu. Mon paire parlava amb las gents en lenga, e an totjorn parlat en lenga. Tan qu'eriam enfants los adultes nos parlavan en occitan.
E ièr, ai retrobat la musica de la lenga de'n Casternòu en aquest liame: https://www.youtube.com/watch?v=k3NbMdxof84



Lo sera se jogava amb los escolans corrent en las charrieras escuras dau caire dau cementèri. Per lo dimars gras, anavo mendiar de bonbons en quarques ostals. 
 
Un jorn siám anats a l’òrt de la Gòrja. En aquesto temps la canal maire, foncionava encara. Aquest òrt es esquasi a la debuta dau chamin que va au molin e a la presa d’aiga dau beal. Despí, lo Parc nacional dau Mercantor fa la visita passant per aquí. Mas pensèt pas de plantar un piquet amb un panèl per o dire. Encuei la maire se ve pus, per los que sabon pas ont agachar.
Un jorn, mon paire i durbèt lo truèlh per aigar los aubres pi essartar e faguèt un fuec de mai de tres metres. Aüra es mai complicat de cremar de rèstas de copas... mas es ben practic quora los terrens son en plena montanha e dins de pendas sensa accès facil a un chamin.
 
De seguir...