Començarai l’annada novela, que nos desiri melhora que la vielha, en saludant dos poètas occitans que perdèrem en 2020.
 
Lo primièr de partir foguèt lo Joan-Maria Petit qu’èra un conessèire saberut de nòstra lenga, afogat del parlars populars. Dialectològ e professor a la facultat de Montpelhièr, regalava los estudiants. Grand amic dau Leon Còrdas, es estat un poèta discret e d’una granda espiritualitat, que venguèt diacre. Nos daissa una poesia d’accès aisit e per aquò mesa en cançon per de cantaires coma Patric, Mans de Breish o Marti. Traparetz son òbra a las valentas edicions Letras d’Òc e Jorn.
 
Frederic Jacques Temple defuntèt qualque jorns aprèp. Aquel es plan mai conegut qu’aguèt una biografia bèla dins Le Monde. Èra dau monde dels mèdias que faguèt de director d’annadas a la television regionala. Aviá un estacament apassionat au país. Son òbra es en francès e plan aisida de trapar dins las bonas librariás. Una òbra plan variada e marcada per la passion sensuala dau vocabulari, dels mots, que pescava coma de belòias dins las infinidas resèrvas de la lenga. Se definissiá coma un poèta occitan d’expression francesa e donèt dos ans a aquesta definicion supèrba de nòstra lenga “L’occitan es nòstre aramean”. Era present l’an passat aus rescontres de la literatura occitana de Viletelle, ras de Somèire.
 
Los poètas son d’una umanitat singulara. Demòran sempre vius e lor mòrt es un adieu a l’occitana, jamai fatal nimai definitiu, mas una promessa de se tornar trapar. Atal contunharàn de nos embelinar.