E mai dins lo nòstre temps modernàs e tecnologic i a plan de mistèris misterioses dins l’anar de las societats. Antau dau fenomèn Trump.
 
Aquel mot de fenomèn sembla anar plan per parlar d’aqueste personatge amor que servis tant per dire un monstre qu’una meravilha.
 
Vaqui un òme per quau las categorias ordinarias marchan pas. Tot aquò que condemna ordinariament un politic, es absoludament sens efiech per sa popularitat, au mens per la de son camp qu’es la mitat dels estatunidencs, coma las eleccions venon de ne faire la mòstra. Es a dire fòrça monde, un pòble.
 
Per el res i fa. Parla mau, res, mespresa las femnas, res encara, fai de cagadassas, nimai res. Miliardari que paga ges de talhas, normau. Ricàs en deficit de pertot: nos sauvarà amor qu’es ric e sap gestionar. Podetz multiplicar, messorgas per milierats qu’una soleta liquidariá qual que siá d’autre, fals testimònis per sas putas... dau mai n’i a dau mens fai!
 
Escotam çò que ne dison sos partisans. Dison que coma parla crus parla verai, e qu’el es fòrt e los va protegir e qu’aquò sol compta. Lo demai rai! Aqui trapam un fial d’explica d’aqueste fenomèn. Es dau registre dau divenc prigond lo qu’avem doblidat amb lo cristianisme.
 
Los dieus de l’Olimpa e autras mitologias èran pas de monde bravets. Apolon èra un michant garri, per ejemple faguèt escorchar viu lo paure Marsiàs que lo voguèt rivalisar al cant.
 
E Zeus pecaire, lo patron dels dieus, ne faguèt de belas: messorguièr, femnassièr en diable, crudèl e michantàs tanben. Pasmens èran los dieus celebrats, pregats amb d’ofertas d’autant mai belas que lo monde los sabian reguergues e capables de michantariás.
 
Lo crestianisme nos fai doblidar la mecanica dau divenc, de la creacion dels dieus, qu’es encara potenciala dins los trefons umans.
 
Amb l’ajuda bela dels medias es vengut antau lo rapòrt de son pòble a Trump, classat en decembre l’estatunidenc mai valorizat!