Los joves a l’escòla se creson que la lenga occitana a reculat dins la sieu practica coma per magia. De fach jamai degun lor a dich que lo cambiament linguistic s’es fach de biais extremament rapide e violent, per fòrça.
 
Un exemple es la denonciacion, sonaia segon los endreches “lo sinhal” qu’obligava los enfants a se passar un signe a cu li escapèsse occitan en classa. E en fin de jornaia aquel qu’èra en detencion d’aquel objècte èra castigat. Un bèl exemple de denonciacion petainista denant l’ora!
 
Perqué, cas esquizofrenic, se tot lo mond (societat, parents, entorn) parlava occitan, per la soleta fòrça legala e la preséncia d’un solet locutor de francés —lo professor— fàcia a elos. Era la figura de respectar a l’epòca a importanta perqué donava accès a la conoissença, a las sciéncias, eça. Mas èra lo solet de lor parlar francés e de fach de lor impausar lo francés. Mas èra per aquò legalament sostengut. Exemple en la Gavotina de la Contea.
 
Aicí l’objècte èra un òu.
 
Extrach de collectatge de la memòria populara de l’epaci occitan vivaroalpenc (aquí Gavotina dals Alpes Maritimes) realizat per REVEST Laurenç entre 2000 e 2019.


        
    

fffff		fffff
	L’òu de la lenga   Monsur Belleudy èra a l’escòla en 1930 e subla. Demorava a La Roqueta de Var. Son paire èra calat de L’Euve (La Crotz de Rodola) qu’èra lo segond de familha per far pegon dins lo quartier de Bauç Ros.   E parlava patoàs. A l’escòla aquel que parlava en patoàs avia l’òu (de recordurar) dintre la sieu borniera. E se dins la jornaa sentia un que parlava la lenga, li donava l’òu. E a la fin de la jornaa, la mestressa demandava cu avia l’òu. E aquel que l’avia èra castigat.