Lo 14 de heurèr passat, Frédérique Vidal, la ministra de l’ensenhament superior, que declarè sus CNews qu’anava demandar au CNRS ua enquèsta sus “l’islamogauchisme” a l’Universitat. Lo 16, davant l’Assemblada nacionau, qu’anonciava que comptava de demandar “un bilanç de l’ensemble de las recèrcas” qui’s hèn a l’Universitat, en vistas de distinguir “çò qui ei recèrca academica e çò qui ei militantisme e opinion”. Quauques dias apuish, que precisava la soa pensada, com ac podetz léger ací.
 
Çò qui mei me tesica ací qu’ei que semblan d’estar pòcs los qui an comprés que s’ageish d’ua manòbra entà accentuar las divisions existentas a l’endehens de l’esquèrra, dont, tà har brac, ua partida e’s pòt sentir ciblada per l’anament de la ministra e ua auta, pensar que tribalhs universitaris qui i a e pausan a tot de bon questions. Que sembla l’absurda polemica suus menuts deus restaurants escolars de Lion qu’avosse la medisha tòca: dividir, e tanben har paur a l’opinion dab ua decision presentada com ideologica, e mei qu’aquò extremista, de las parts d’un maire ecologista. Que s’ageish en realitat d’ua mesura qui prengó dejà lo precedent maire Gérard Collomb: qu’estó brombat, mes n’empachè pas la polemica de durar quauques dias, dab, au cap de davant, l’execrable Darmanin, com se los menuts deus restaurants escolars èran de la competéncia deu ministèri de l’Interior, e Jean-Baptiste Moreau, neuridor de bestiar e deputat de la Cruesa, qui ac assimilè a las campanhas anticarn.
 
Que cau donc estar conscients qu’èm davant ua manipulacion de las parts deu govèrn, dilhèu argansada de l’Élysée estant, entà apregonir las fracturas dens l’esquèrra. Per aquò, un còp aquò dit, n’ei pas defendut de’s pausar questions sus tribalhs universitaris recents qui i a. Que pensi, en especiau, aus estudis dits descoloniaus (qui, segon Pierre-André Taguieff, n’an pas, de mei, aportat guaire arren a la coneishença de la colonizacion; qu’ac ditz ací) e a l’apròcha de la question deu racisme e de las discriminacions dont ei a l’origina. Pierre-André Taguieff que parla de “psèudo-antiracisme”, dab rason ce’m sembla; en tot cap, quins mots e cau emplegar tà qualificar ua retorica segon la quau los blancs e son tots, chic o mic, racistas, e los non-blancs ne’n pòden pas estar, e qui afirma que i a dens las societats europèas un grop majoritari (tà har brac, los racistas (blancs)) e grops minoritaris (los “racizats”)? Que’m sembla, a jo qui ne soi pas un saberut de la question deu racisme mes qui èi lo dret d’aver ua opinion com tot ciutadan, que n’ei pas en dividint lo monde, en los montant los uns contra los autes, qui haram recular lo racisme. Lo combat contra lo racisme e las discriminacions, que l’avem a ganhar tots amassa, e que’m reconeishi dens l’antiracisme de SOS Racisme, deu MRAP e de la LICRA, fondat sus l’idea de fraternitat; per contra, dens l’antiracisme d’ua Rokhaya Diallo, sortit de la vision descoloniau, ne m’i reconeishi pas. Mei amplament, que pensi que caleré tractar la question de las discriminacions dab l’ensemble de la question de las inegalitats (e shens desbrombar las discriminacions dont son victimas las lengas de França, mes los navèths “antiracistas” ne parlan pas jamei d’eras, com se un “racizat” ne podè pas parlar occitan o breton).
 
 
Ua Occitania entà tots
 
Com occitan desirós de bastir lo men país, que refusi de véder la societat estrocicada. Que soi, tà plan díser, jacobin, a favor d’un jacobinisme occitan qui aja tà objectiu ultime ua societat on tots parlen occitan, on la lenga e la cultura nosta e sian l’ahar e la proprietat de tots, e non pas ua societat on los uns e sian occitans, e los autes, membres de minoritats qui’s tienen a l’endehòra de la lenga e de la cultura d’Òc. Contra la pretension de la França qui vòu que lo francés sia la clau de l’universalisme, qu’ei a un universalisme occitan qui saunegi[1].
 
Tà l’auta setmana, que poderatz léger la seguida deu men article sus las lengas provinciaus dens l’Empèri roman.