Un naut foncionari e bailejaire d’entrepresa declarèt, fa pas gaire, que, per se tirar de la crisi economica, la solucion èra de tornar far partir la creissença, a la revèrs dels, que per de rasons ecologicas, la voldrián arrestar: «d’ont mai la còca es pichona, d’ont mai es malaisit de la partejar».
 
Ça que la, segond un estudi d’Oxfam, un del cent dels mai rics de la planeta possedisson dus còps mai que nonanta del cent de la populacion, valent a dire sièis miliards e nau cent milions de personas, e que detz del cent dels paísses los mai rics possedisson ueitanta tres del cent de la riquesa mondiala; dins lo nòstre país, sèt miliardaris possedisson autant coma lo trenta del cent de la populacion la mai paura.
 
Semblariá doncas que lo problèma es pas tant la mesura de la còca, mas puslèu lo del partiment.
 
Lo primièr biais de partejar una còca, que nos ven a l’esperit, seriá de ne far de parts egalas, coma a la taula familiala, ambe, benlèu, de mai pichonas pels drollets, los que mancan d’apetís, que son al regime, e de mai bèlas pels estequits o los qu’an sautat un plat qu’aimavan pas.
 
Ne vegèri un autre a la taula d’un amic. Quand la còca arribèt sus la taula, l’amic i faguèt un primièr talh en seguissent un rai. Puèi tornèt plaçar la punta de la cotèla al centre e s’aprestèt a dobrir mai o mens l’angle de copa. «Cadun me dirà quant que vòl... anoncièt». E cadun a son torn de gaitar lo desplaçament de la cotèla e de dire «pron!» jos l’agach atentiu dels autres taulejaires. A la fin, quand totes foguèron servits, ne demorava encara un trocet! Plan segur, nos coneissiam totes, mas lo nòstre òste nos diguèt qu’aquela experiéncia, l’aviá totjorn capitada, qué que siá lo nombre de taulejaires e la mesura de la còca.
 
L’amic èra un eminent professor d’economia.