Quand la pòrta se dobriguèt, la canha arrestèt de jaupar. Davalèri del denaut e èras aquí, dins la cosina, una saca a la man. Me botèri lèu lèu una masqueta e demorèrem, aital, a un brave mètre l’un de l’autre. Èri positiu e lo Covid nos desseparava dempuèi uèit jorns; ara, èras aquí, davant jo, mas encara tan luènh! E tirères de la saca l’uòu qu’èras anada quèrre a la chocolatariá del vilatge vesin.
 
— N’ai un autre a l’ostal, me diguères, lo manjarai aqueste ser.
 
L’uòu, lo pausères sus la taula; lo prenguèri, lo gaitèri e lo tornèri pausar. Me venguèt a las pòtas un riset que podiás pas veire e lo «mercés» que balbucejèri, escanat un pauc per la masqueta e un pauc pel sanglòt que me nosava la garganta, l’ausiguères pas.
 
T’auriái volguda préner dins los braces, te sarrar contra jo, t’alisar lo pel, l’esquina, te potonejar, te dire de las mans e del còs tot çò que los mots gausan pas exprimir.
 
Demorèrem, aquí, plantats coma de paissèls, a escambiar las darrièras novèlas de las nòstras claustracions, coma se èras una vesina en visita.
 
Un «adiu» e te’n anguères. Pausèri l’uòu sul bufet.
 
L’endeman, lo jorn de Pascas, quand me l’entemenèri, en pensant que, fa dus ans, l’auriam manjat amassa, las lagremas me venguèron als uèlhs.
Puta de Covid!