Aquesta Lei Molac es una seria que ne finís pas de faire actualitat.
 
L’avem analisada aici aprèp lo vòte istoric dau 8 d’abriu. Los militants èran a se congostar d’una victòria, de segur parciala, mas enfin, enfin, arrivada.
 
Caliá esperar la proclamacion de la Lei. Aquò’s dau domèni dau President de la Republica qu’a 15 jorns per ba faire. Es tanben lo delai per la portar au Conselh Constitucionau qu’es lo Cerberus Maximus de la republica gauliana.
 
Vaqui que lo darnièr jorn, alentorn de vint oras, tomba un recors, aprestat a la chut-chut e signat de deputats de la macronia. Caliá seissanta deputats, n’an trapat un de mai, pròva que lor calguèt rasclar ferme. Enquista facha dins lo mondilhet parlamentari. Es plan lo clan Blanquer que menèt lo còp, lo recors fuguèt aprestat per son gabinet. Amb en cap de fila l’Auròra Berger blanqueriana arderosa.
 
Es un afar formidable que lo govern perd a tot còp.
 
Primièr: una ataca en regla contra las lengas regionalas en plena eleccions regionalas e departamentalas, cal saludar la performança! Dau còp granda emocion, se comptan pas pus las reaccions enferonidas d’elegits de totas menas e das associacions.
 
Puèi augmenta bravament las garolhas entre los deputats macronistas. Enluòc de passar lis e d’apasimar, nani, aqui d’essença sul fuòc.
 
E mai de deputats contestan d’aver signat lo recors, lo melhor es a venir!
 
Enfin vendrà l’avis dau Conselh Constitucionau gaire abans las eleccions.
 
S’es marrit rabia e detestacion garantidas per la macronia.
 
Se per astre la resulta es bona per la Lei, la descofelada pel govern sarà dau domèni dau cap d’òbra!
 
E lo 29 de mai un fum de manifestacionetas, eleccions en vista.