Pendent longtemps avèm pensat que los nòstres ancessors se noirissián mai que mai de carn crusa, en nos fisant als òsses que podiam trobar suls sites preïstorics, e en doblidant que los brigalhs vegetals se pòdon pas servar de millenaris, e que, per se noirir la culhida es mai aisida que la caça o la pesca.
 
Mas los antropològs, ara, ambe las investigacions modèrnas, son en mesura d’analisar la rausa de la placa dentària, las bacterias, l’ADN, lo brigalhons vegetals que pòt contenir. E se son avisats, aital, de l’importància dels vegetals rics en amidon, rasigas, tuberculs, granas, dins l’alimentacion del Neandertalian en particular. La siá saliva, rica de mai d’una amilasas, li permetiá de digerir perfèitament aquel amidon.
 
Segond d’autres antropològs, l’amidon foguèt lo melhor carburant per desvelopar la clòsca dels nòstres aujòls, sustot a partir de Homo Erectus, lo primièr a mestrejar lo fuòc e a far còire los aliments per melhor los digerir.
 
Plan segur es una evolucion que durèt de centenats de milierats d’annadas, e a l’escala de las nòstras vidas, nosautres, nos podèm pas avisar se la nòstra alimentacion es a nos desvelopar lo cervèl o a nos l’estequir. E de trobar l’umanitat mai intelligenta o mai bèstia demòra un jutjament personal subjectiu, a partir d’observacions azardosas e parcialas.
 
De mai, se dins de centenats de milierats d’annadas las nòstras civilizacions se son escantidas e se sèm tornats d’ominians pròches dels monins, o, a la revèrs se l’evolucion a menat la nòstra espècia a un gras superior, los antropològs d’aquela umanitat novèla, o d’autres venguts d’una autra planeta, poiràn pas explicar aquela mutacion per la nòstra alimentacion: lavadas, fretadas, desrausadas, las nòstras dents demoraràn mudas.