L’accènt fa part de l’eime d’un país. La majoritat dei joines provençaus an perdut la practica de la lenga d’Oc, mai an gardat l’accènt qu’es un testimòni d’aquèla lenga. L’i a mai de detz ans, aviáu escrich un “Ritme” titolat “Arago”. Criticavi un film de televisien ente Francesc Arago enfant (venguet puei un grand sabent) parlava en francès embe l’accènt ponchut dins son vilatge catalan natau.
 
Aviáu encara jamai vist la seria televisada francesa “le Grand Batre” que son istòria si debana en Camarga. Reluquèri lo cinquèn dei nòu episòdis de la redifusien d’estiu. Aviáu pas ren vist de la promiera difusien.
 
Lo desaise (malaise) m’agantet tre lei promieras minutas. Un manadier e un rasetaire que si garolhon embe l’accènt ponchut es quauqua ren d’insuportable per ieu. Entre Barbentana e Lunèu, ausiretz jamai un manadier e un rasetaire dire de marridei rasons en ponchejant. L’accènt ponchut empacha l’utilizacien dau “francès regionau” mesclat de mòts provençaus, qu’ es la lenga veraia dau país.
 
Autor, realisator, comedians an ges de responsabilitat directa dins aquel exèmple d’etnocentrisme franco- parisenc. Lo productor dau film vos diriá qu’auriá pas poscut trovar pron de bòns comedians qu’aguesson l’accènt provençau. L’argument es de lònga servit quora aquèu problema es pauvat. Pasmens, cu podriá imaginar que si siguesse virat “le fabuleux destin d’Almélie Poulain” a Montmartre, embe d’actors qu’an l’accènt provençau?
 
França es lo solet estat d’Euròpa ente aquèla mena de situacien pòu capitar: de gèns dau Sud que parlon embe l’accènt dau Nòrd, a la televisien o au cinema. Jamai de Napolitans parlaràn embe l’accènt de Roma o de Turin; jamai de Bavarés parlaràn embe l’accènt de Berlin... e jamai de Londonians parlaràn embe l’accènt de Manchester! Vaquí mai “une exception française” que se ne’n passariam.