Imaginatz un país amb ben segur un ministre de l’Educacion.
 
Aquel d’aquí a lo lagui dau nivèl dels escolans dins la lenga nacionala (sacrada, magica e universala).
 
Vejaqui que dins un terraire particulièr d’aquel país s’i parla tanben una lenga tant antica que digus sap d’onte ven, benlèu das terras aluenhadas delà dau levant. A un nom plan estranh aquela lenga, Euskara.
 
Lo servici oficiau de l’educacion li prenguèt d’estudiar lo nivèl dels enfants d’aqueste terraire escolarizats dins aquesla lenga sortida fa gaire de sa condicion de patés.
 
Mesura que mesuraràs, los avaloraires arribèron a una conclusion que los espaventèt. I tornèron e la resulta sortiguèt tant òrra: los escolans d’aquel sistèma dich d’immersion (coma se parlar aviá de vèire amb nadar), aqueles enfants an un nivèl en lenga nacionala (bela, eleganta e tota de finessa), un nivèl plan melhor que los autres banhats sonque en unilenga nacionau.
 
Horesco referens, de nadar dins una lenga gaireben preistorica son melhors que los que chucan sonque lo chuc nacionau (lo mai bel e intelligent dau monde).
 
Lo ministre trantalhèt pas, faguèt enebir aquesta immersion orriblament eficaça dins una lenga d’anticalha.
 
Òc, val mai d’enfants marrits que melhorats per lo parlar autoctòn , e plan segur, l’eradicacion compta mai que l’educacion.
 
Foguèt felicitat, lo ministre, per la Cavèrna Constitucionala que sentencièt
 
“Visca la nullitat s’es Nacionala!”