A partir de l’anóncia presidenciala, lo 29 de abrial, de la fin de l’embarrament e sustot de la redobertura de las terrassas pel 19 de mai, los mèdias se deslarguèron. A la debuta de cada bulletin, lo matin, a miègjorn, lo ser, sens parlar de las estacions d’informacion de contunh, l’actualitat màger foguèt «la redobertura». Entrevistas d’usatgièrs - qué comptavan beure, quant de talhons de sucre botarián dins lo primièr cafè—, entrevistas de cafetièrs —coma organizar la terrassa, l’accès als comuns, qué crentavan, las chifras d’afar qu’esperavan—, entrevistas de sociològues —la plaça de la terrassa dins la nòstra civilizacion—, entrevistas dins los EHPAD: —quant de residents s’anirián sietar a una terrassa—, entrevistas e reportatges s’encadenavan a vos balhar lo vira-vira.
 
Tot se passava coma se crentavan qu’auriam agut paur de sortir, e que trabalhavan a nos tornar lo gost de l’agora. E pensèri a la menina que, de còps que i a, se doblidava de tornar barrar la pòrta d’una gàbia quand anava, lo matin, apasturar los conilhs, e que, quand i tornava lo ser, vesiá que n’avián pas profitat per sortir.
 
Mas la fèsta de la libertat tornada foguèt macada: lo nòstre President, malgrat sos grands poders, règla pas la pluèja ni lo solelh. E lo temps qu’acompanhèt la fin de l’embarrament foguèt òrre, a pas botar un ciutadan defòra. Aurián pogut, coma se fasiá del temps de las Rogasons, lo 11 de mai, pregar Sant Mamèr, que nos balhe un polit temps per tornar sortir. Mas la Glèisa lo faguèt desaparéisser del calendièr en 1960.
 
De tot biais, pregàrias o pas, benlèu que lo brave Sant nos mandèt aquel temps poirit per nos apaisar la sanqueta e nos butar a la prudéncia, coma fasián los conilhs de la menina.