Lo 5 de mai, en Avinhon, un policièr en servici sus un punt de revenda —deal en francés—, foguèt tuat. Pas que qualques oras aprèp, lo Ministre de l’Interior èra sus plaça per li far omenatge, en saludant aquel “soldat de la guèrra que menam cap a la dròga, mòrt al combat”. Ajustèt: “Aquel combat lo perseguirem e lo ganharem”. E lo governament declarèt França tota en dòl. E totes los mediàs de bolegar la maionesa dins un tarrabastal de declaracions, reportatges, analisis, comentaris.
 
Set jorns mai tard, dins l’Auba, una assistenta sociala èra trapada tuada per bala davant la pòrta de l’òme que veniá de visitar, coma fasiá cada mes. Cap de medià ne parlèt sul còp. Cap de reaccion dels poders publics, pas d’omenatge nacional: l’assistenta sociala èra mòrta dins una assordissenta indiferéncia. Es pas qu’aprèp una marcha blanca dels trabalhaires socials, esmoguts, indignats e en colèra, lo 14 de mai, e aprèp l’omenatge dels elegits e agents del Conselh departamental lo 17 , que Lo President de la Republica, dus jorns mai tard declarèt sus Tiwter voler “un estatut de mòrt pel servici de la Republica”, pels agents del servici public “mòrts dins de circonstàncias excepcionalas”, mas sens citar la tragèdia d’Avinhon.
 
Lo murtrièr de l’assistenta sociala que s’èra balhat la mòrt dins son ostal, un òme de 83 ans, segurament destimborlat pel plaçament recent, en EHPAD, de la siá esposa tocada per Alzheimer, aviá pas res d’un islamista radicalizat, d’un terrorista o d’un traficant de dròga, e los trabalhaires socials anirián pas assetjat lo Parlament per durcir las leis de la Republica.
 
Res d’interessant pels politics e pels mediàs: res per far pujar lo sentit d’insecuritat, res per conflar l’audimat: la paura assistenta se moriguèt dins lo silenci.