Lo 8 de junh, lo nòstre President, partit al rescontre dels “Territòris”, la “Província”, “la França prigonda”, d’un còp èra, a Tain, dins la Dròma, pendent un banh de fola, recebèt una calòta d’un òme de 28 ans.
 
Un ancian ministre, responsable politic, que comentava sul pic l’eveniment, soslinhèt la volontat del President d’èsser “al tòca-tòca ambe lo Pòble”, e podèm pas que reconéisser que la visita al licèu de Tain, dins aquela amira, foguèt una capitada, que lo contacte se faguèt e que lo President foguèt “tocat” per de bon.
 
Sul pic, los mediàs ensajèron de dramatizar l’incident: l’agressor del President, qu’aviá bramat “Montjoie Saint Denis”, lo crit de guèrra dels Capecians, èra, segur, de l’extrèma dreita reialista, benlèu un “camelot du roi”, coma los que faguèron tremolar la Republica dins las annadas 1930; lo vormal deveniá aital un grelh d’atemptat, l’anóncia d’autras violéncias, lo signe d’un fuòc que coava, e lo President, que contunhèt lo tòca-tòca coma se de res non èra, deveniá un eròi que bravejava lo dangièr.
 
Mas s’estimèron melhor de minimizar l’incident, e de far de l’assautaire del President un jovent destimborlat per l’Edat Mejana e los “Visitaires”, puslèu qu’una grana de terrorista, o coma se presentèt a l’audiéncia, lo campion, del malcontentament popular e dels Gilets jaunes, qu’avián caçats just abans la sortida del President.
 
Lo Damian Tarel jutjat e condemnat, una autra question se pausa.
 
Al moment que sèm a sortir del confinhament, que la vaccinacion a plan avançat, que las espitalizacions baissan, nos demandan, ça que la, de nos emportar pas e de contunhar de nos plegar als gèsts-barralha. I deurián ajustar lo de se lavar las mans al gèl idroalcoòlic abans d’emplastrar qualqu’un.