La politica mai sovent que la religion nos ofrís de miracles coma de far de trionfes electoraus sens electors.
 
Enclausits dins nòstras eleccions pre-presidencialas avèm pas vist que la politica nos ofrissiá un miracle de l’amor. Aquò se passèt a l’estrangièr dau defòra, en Catalonha ont sabèm dempuèi Mistral qu’i avèm de fraires.
 
Lo Conselh d’Euròpa que recampa los 47 Estats del continent a finit per estudiar l’afar dels catalans. Ne tirèt la conclusion que çò que se passa au Reiaume d’Espanha, coma en Turquia, es pas brica compatible amb la democracia.
 
Votèt lo 21 de junh, per 70 voses contra 28, l’exigéncia de liberar los presonièrs politics, de reformar los delictes de sedicion e malversacion e d’arrestar de perseguir Puigedemont e los exiliats.
 
E vaquí lo miracle.
 
Prevengut d’aquel vòte, lo cap dau govèrn, lo Pedro Sánchez, organizèt a tota borra pel metèis 21 una conferéncia bèla a Barcelona. I diguèt amb estrambòrd qu’an retrobat l’Amor. Lo paure el s’èra perdut dins lo palais reial borbonic del temps qu’aplaudissian los matracatges, embarraments e condemnacions “la mano en la mano” amb la drecha e son extrèma, Vox.
 
Dins un discors plen de paraulas nòblas, convivéncia, respècte, anoncièt que lo 22 farián la gràcia als engabiats. E aquò sens cap d’influéncia, non, non, mas per la simple e bèla rason que “Vos aiman, catalans!”. Vesetz plan que l’amor mena lo monde!