Fa qualques temps, lo Ministre de l’Interior declarèt que «auriam plaser a véser la riseta del monde que nos enfàcian», mas que nos caliá èsser rasonables e esperar, abans de nos tirar la masqueta. Saludèri l’optimisme del ministre que pariava sus l’enveja, jos la masqueta, qu’aviam de far la riseta e non pas la pòta, la desgaunhada, o lo morre, e que nos trigava segurament d’exprimir lo contentament, la satisfaccion o l’encantament, e non pas lo desgost, la reprovacion, la morositat, que nos pòdon far venir l’actualitat e las perspectivas futuras.
 
Mas comprenguèri melhor lo vertadièr problèma que pausava la masqueta, quand ausiguèri lo Primièr Ministre que tornava aviar, tres jorns abans la fin, la campanha de las regionalas e departamentalas, e que disiá qu’aimava plan tornar trapar «l’olor de la polvera» que li aviá tant mancada. M’enganavi en pensant que l’inconvenient màger de la masqueta èra d’amagar l’expression, per la cara, dels nòstres sentiments e aital de travar la comunicacion. Non, la masqueta nos privava subretot del plaser de las sentors e comprenguèri tanben, perqué nos aviam permés de l’enlevar, —pas que defòra, rai—, mas de l’enlevar, tres jorns abans lo primièr torn de las eleccions: se sentissián pas lo còr de nos privar del plaser de la sentor de las urnas.
 
Ça que la, nos podèm demandar se lo Prumièr Ministre, coma lo de l’Interior a pas, el tanben, pecat per optimisme: ja lo monde preson pas totes l’olor de la polvera, e, de mai, una campanha electorala sentís pas, de còps que i a, ni a polvera, ni a ròsa, e la masqueta nos pòt aparar, tanben, en mai del virús, de las olors empudesinadas.