“Olivier de ton grand, Castanhier de ton paire, Amorier tieu” dien lei Cevenòus. Aquò vòu dire que conven d’ esperar doei generaciens de païsans per que leis oliviers venguesson productius. Una soleta generacien basta per lei castanhiers. L’ amorier, èu, es pas tant raspi. Dona sa rama d’abondància a-n aquèu que l’a plantat. Legigueri lo provèrbi polit dins Magnaneries et vers à soie d’Hervé Ozil, editor ardechés que faguet l’i a de tèmps un libre fòrça complet sus lo travalh dau manhanaire e l’ activitat dei manhanariás. Dins Gard, Droma e Ardècha l’i a encara quauqueis afogats que fan de manhans mai, a ma coneissença, n’avem pus gès dins lei sieis despartaments provençaus.
 
La consequència de l’ abandon dau mestier es que la sagatatge deis amoriers blancs, “Morus alba” de son nom botanic, siguet generau... Lei quauqueis amoriers que tenon encara drechs au nòstre son mai que centenaris e pron sovent mancon d’ entreten. Bastariá que lo proprietari lei podesse, cada an o un an non l’ autre, per que si mantenguesson.
 
“L’ Aubre d’ Or”, amorier blanc o negre (vengut rare), fa part de nòstre patrimòni tant coma lei gleias, leis oratòris, lei molins. Es lo testimòni mut d’ un tèmps acabat.