Aquò si faguet lo jorn de la Festa de la Musica e dau solstici d’estiu... Dins un luenchenc vilatge francés que lo nom m’escapa, an tronçonat un tilhòu vielh de set cènts ans, plantat dau tèmps de Guiraud Riquier lo darnier dei grands trobadors e de la construccien dei catedralas goticas. Lo dich tilhòu era encara ben viut; lo cònse que donet l’ òrdre de faire aquèu sagatatge era ni madur, ni ensucat, ni estralunat. Aguet ges de còup de lúbia (còup de foliá). Es estat prudènt, pas mai. De paur qu ‘un de seis administrats siguesse nafrat emb la casuda d’una branca e que li faguesse portar la responsabilitat de l’auvari, a preferat prendre la decisien de mandar l’ aubre au sòu. Un aubre de 700 ans, que sigue un tilhòu, un role ò un òume duvriá estre considerat coma un monument nacionau. Degun duvriá aguer lo drech de lo faire lobar (ressar emb la granda ressa). Passi pron sovent davant lo pus vielh aubre de París, pròche la pichòta gleia Saint- Julien le Pauvre, en riba de Seine. Es un robinier tot tòrt que de pilars de ferre sostenon. Degun auriá ideia d’ anar mandar lei tronçonaires per sagatar aquèu papet dau quartier latin. Mai a París es pas parier. Lei sòus fan pas fauta per l’ entretèn dau patrimòni.
 
Avem pas encara mesurat tot lo mau que nos aduè lo biais estatsunian de faire de procès tre que quauquaren va de pica (de travers). Lei cònses venon en promiera linha, emb lei medecins, leis anestesistas, lei chirurgians.. aquelei mestiers si perdràn se ges de lei ven metre un pauc d’òrdre dins aquèu pati. Aquelei qu’an un avenidor que bada son leis asseguraires, leis avocats e lei jutgis. Se fem tirar ansin, lo jorn vendrà que lo chocaton (l’ibronhàs) mandarà au tribunau lo viticultor que li aurà vendut son vin.