Alestia d’un faudil polit e d’un vestit simple, jogant la timida, la bòna dau curat, Maria, portèt los darniers gòtos de cristal. L’evèsque aucèt los sobrecelhs, regarjèt lo curat e diguèt: “Mi sembla que vòstra bòna a pas l’eatge canonic”. “Sabetz que son pus tant de fremas d’eatge canonic sus lo merchat. Pi la Sòrre U. e Mossur de ... “mmm”.  Lo repast continuèt sensa parlar dau subjècte. Maria servèt la sopa amb un escolabròdo d’argent tras que beu. “Maria li ten tot plen, es un objècte de familha plen de sovenirs.” L’endeman, Maria diguèt au curat: “Ai regarjat d’empertot, l’escolabròdo a desapareissut, chal faire quauqua ren!!”.

(De seguir)