Aqueu mòt mi porriá evocar,
Un costume, un tamborin que tinda clar,
Siáu estat elevat dins la tradicien d'encuei.
 
Amb mon paigrand parlaviam,
Amb leis enfants parlam.
Es lo fiu roge de nòstra transmissien.
 
La soleta cauva que nos fa èstre nautres, es pas lei baskets que pòrti,
Nimai lei jeans que son pas “de Nimes” mas dau supermercat que lei crompi,
Es ce qu'ai decidit de gardar, transmetre e far fruchar.
 
Quora diáu set mòts en occitan de Provença,
A aqueu beu bambin per semenar dins son enfança
Son lei grans que se vòu porrà faire espelir.
 
Per far de musica, per far de politica
Perqué es nòstre biais, es nòstre etica,
Per viure dins sa lenga e saupre monte siam.
 
L’argent, lo betum, l’aparéncia, ren porrà remplaçar
Lei claus d’un monde que siam a entragachar,
Ren que dins nòstra tèsta, tot un monde a fargar.
 
Coma lo vent, coma nòstre Prèmi Nobel, Mistral, lo mèstre
La lenga, lo país, d’en vila o d’en campèstre,
Tornem inventar encuei la tradicien de deman.