Dins dus libres, Kamalà, una loba dins ma familha, e Lo lop, aquel mal aimat que nos sembla, l’etològ Pèire Jouventin tira un retrach del lop tot a l’encontre de l’imatge que nos balhan d’el los contes e legendas vièlhs. Non, lo lop es pas l’incarnacion del Mal, la bèstia crudèla, sanguinària, diabolica, devoraire de mainatges, de femnas, d’òmes, perduts dins las brumas o las nuèits de plena luna.
 
Nos ditz, l’etològ, que lo lop es pas tanpauc l’arlandièr que sagna tropèls de gròssa salvatgina o de fedas pel plaser, mas un caçaire ecologic, ambe lo pensament de pas degalhar las ressorgas naturalas. L’ardada es una familha sòudada jos la tutèla d’un coble fisèl; los pichons que fan venir en comunautat son gardats per l’un o l’autre pendent la caça.
 
L’etològ reculhiguèt una lobeta, per li estalviar la picadura, e la faguèt venir dins la siá familha. La lobeta considerèt, qu’aquela familha umana que i dobriguèt los uèlhs, èra la siá vertadièra. Aquela adopcion permetèt a l’etològ d’observar l’anar social d’una loba, coma s’èra estat al dintre de l’ardada. Venguda adulta, la loba, per exemple, peltirava per la marga o lo pandorèl de l’uman que se clinava a una fenèstra, coma per l’aparar del dangièr d’una casuda; quand se banhavan, se getava a l’aiga per los tornar menar sus la riba, coma s’èran a se negar.
 
Seriá doncas, lo lop, un modèl per la gestion de las ressorgas naturalas e quitament pel saber-viure en societat.
 
Nosautres, los umans, partejàvem, ambe los lops, lo meteis ròdol ecologic: coma eles caçàvem en banda la meteissa gròssa salvatgina. Puèi venguèrem agricultors... Faguèrem d’unes lops canhasses, canhs o canhòts e chaplèrem los autres. E carguèrem, los que se n’escapèron, de la pèl de la Bèstia que somelheja en nosautres.