Drech anar, sei repòrtatgis començon sus lo Pòrt emb una intervista dei peissoniers e s'acaba emb una critica dei Marsilhés. Ansin fan totei lei servicis d'informacien dei cadenas tele de París e de Boulogne-Billancourt. Aquèu còup, manderon sei jornalistas per costatar l'eveniment o puslèu la manca d'eveniment. Lo relarg marsilhés era agut quasi quiet (tranquille) dau tèmps que dins la banlèga parisenca quauquei milliers de veituras avián cremat, e tanben d'escòlas, d'usinas, de magasins. De costuma, lei Quartiers Nòrd de Marsilha passon per èstre lo recapti dei mai ferotges plantapatis exagonaus, dei rapaires brandabiassas, dei botafuecs e dei raubaires que sa soleta plaça duvriá èstre ai Baumetas. Mai davant lei cameras, avián ren que de joines dei quartiers respectuós de sa ciutat e de vielhs que diián “siam aquí per aparar nòstreis ostaus, nòstrei luecs publics e empachariam lei chaples taus que si fan dins d'autrei banlegas”.
 
Li a pasmens doas analisis contradictòrias per explicar la tranquilitat relativa dau caire de Sant Antòni. Ieu crèsi a n-aquèla de la coesien sociala, entre lei comunautats e lei generaciens, mai capitada a Marsilha que dins d'autrei vilassas. Ni a una autra, mens optimista, per atribuir la dicha tranquilitat ai nervis que bailejon lei pichons e gros negòcis fòra la lei e que tròup de revolum entrepachariá.