Çò que’vs vau díser es pas una analisa mes un sentit pro pregond que’m teng dempuèi bèra pausa.
 
Los Jòcs Olimpics son acabats e se son plan passats. Es tostemps un beròi espectacle e ma mair ne pèrd pas un bricon au hinestron. Mes totun pòdi pas jamès complètament comuniar dambe çò qu’apèran “l’esperit olimpic” o çò qu’es presentat màgerment coma una hèsta.
 
M’apesantirèi pas sus la personalitat deu Pierre de Coubertin, lo creator deus Jòcs modèrnes, qu’èra pro racista e misogine. Aquò influéncia pas brica sus çò que son los Jòcs actuaus, per astre.
 
Ni tampauc sus çò qu’estoc lo Comitat Internacionau Olimpic, una mena d’organizacion au foncionament mafiós e opac, longament dirigit per Juan Antonio Samaranch, un ancian secretari deus Espòrt de Franco, e sovent acusada de corrupcion (ahar Sérgio Cabral Filho).
 
Non pas, es pas aquò que’m tafura dens aquesta istòria.
 
I a unas causas que m’agradan pas. S’atz espiada la ceremonia de daubertura deus Jòcs de Tòquio, auratz lavetz ausida la cançon de John Lennon, Imagine, emplegat aquiu coma un imne a la patz. Solide, mes cada delegacion se passeja dambe son drapèu d’Estat lavetz que sonan los mots: “Imaginatz qu’i aja pas nat país.”
 
Lo malaisèr purmèr veng de çò que sols los Estats poderoses e reconeguts se poden mostrar. Los autes existissen pas.
 
Deu costat francés, lo chauvinisme atenh un som cada quate ans. Se parla pas que d’esportius “tricolòres” (quitament se la màger part deus drapèus deu monde son tricolòres). Practicament a cada còp te dison la resulta d’un competitor francés e, s’es arribat a una bona plaça, te diseràn pas jamès qui a ganhat la medalha d’aur. Per los que s’interèssan a l’espòrt, se reportar aus mèdias especializats. Totis an ausit parlar de la medalha d’argent de Florent Manaudou, mes n’an praticament pas jamès citat dens los mèdias generalistas lo nom deu tipe qu’a ganhat l’aur.
 
Puèi veng lo temps de la competicion. Non pas, es pas vertadièrament una hèsta coma s’ausís sovent, es una competicion. Dens un espectacle, tot lo monde es content e l’artista o los artistas mandan plasèr au public (Se que non son eths que mandan tomatas). Dens una competicion, cau que mantuns sian maleroses per qu’un sol sia satisfèit. Es la “dura lei de l’espòrt”.
 
Au mensh, espèri qu’au bèth miei deus sempiternaus “quiquiriquis”, la fòto de la còla de judò qu’a ganhada per França la medalha d’aur per equipa mixta s’es escaduda de hèr comprénguer a totis que l’Estat francés es pas una “Nacion” mes una comunautat de destins. Sense lo monde de soca africana o antilhesa e un georgian a qui l’exagòne deu aqueste aur asprudament ganhat, l’esplèit seré estat impossible.
 
Los jornalistas, au moment deus Jòcs, se regalan de pertréger un esportiu francés e d’explicar totis los sacrificis realizats pendent quate annadas per arribar (o pas) a la resulta tan atenguda. I a aquiu un aspècte drin suberrealista d’ausir que Teddy Riner, après tan d’esfòrces e de sagnadas va mancar sa mira pr’amor d’una fraccion de secondas on hascoc pas çò que calèva hèr. Hat tragic, solide, mes de mau comprénguer s’i soscam un pauc.
 
I a monde qu’an imaginats jòcs collaboratius, au revèrs de la competicion, on tota la còla de jogaires pèrd o ganha amassa, mes pas los uns contra los autes. Vertat que la competicion, portada a son apogèu per la mentalitat anglosaxona, en dehòra de l’espòrt, es la vertadièra plaga de la societat, com ac ditz tan plan Albert Jacquard.
 
Après, cau pas hèr lo marrit esperit, m’a hèit un grand plasèr d’ausir parlar a France Info de l’espòrt aperat “pistolet rapide à 25 m”, es pas cada jorn, cau díser. La rason? Ah òc, es pr’amor que lo qu’a ganhada la medalha d’aur es … francés. Se sona Jean Quiquampoix.