Opinion
“Lausat siá lo Tot-Poderós”, curiós per lo mens!
L’an 2015 es a marcar d’una pèira negra per França que faguèt sa dintrada dins lo mond òrre del terrorisme de massa.
Se lo 7 de genièr foguèt l’assassinat de la còla de Charlie Hebdo, amb qualques autres [12 victimas], dins sos locals parisencs, lo 13 de novembre vegèt una seria d’atacas simultanèas d’una amplor imprevista e, a priori, imprevisibla que faguèron 131 mòrts e 350 nafrats. Aqueles atemptats èran coordonats e los terroristas operèron gaireben en meteis temps.
En defòra de l’estadi de França, tres kamikaze se faguèron sautar [21h20] —un mòrt e qualques nafrats; a París, los membres d’una autra equipa, en veitura, tirèron sus clients a la terrassa de cafès [2 h30 a pr’aquí, 10n e 11n arrondiments]— trenta nòu personas tuadas; una tresena equipa s’introdusiguèt dins una sala de concèrt, lo Bataclan, e tirèron suls espectators fasent 89 victimas abans que las fòrças d’intervencion intervenguèsson per liberar los ostatges e abatre los terroristas.
Cinc ans aprèps, la justícia francesa ven de començar lo procès dels subrevivents e de lor complicis sens parlar de qualques autres que seràn jutjats per contumàcia…
Pensi qu’èra necite de tornar escriure lo debanament dels eveniments quitament se, al cors dels nòu meses que deu durar lo procès, aurem lo léser, so o volèm, de nos assabentar…
França, ça que la, foguèt pas la primièra a patir la foliá de qualques òmes e lor asirança del mond occidental, copable als uèlhs d’aquestes d’èsser de mescresents entre autras causas…
Fa vint ans uèi qu’unes Estatsunidencs vegèron literalament lo cèu lor tombar sul cap amb l’ataca coordonada contra las torres del Word Trade Center e lo Pentagòn après lo desvirament de quatre avions de linha —lo quatren se crashèt dins lo campèstre— pels terroristas d’Al-Qaeda – gaireben 3000 mòrts[1].
Los Estatsunidencs son acostumats a la violéncia e, cada jorn, qualque arlèri, jove o mens jove, crompa una arma automatica e trucida qualques compatriòtas que sián adultes o dròlles…
Ça que la, èra lo primièr còp que d’”estrangièrs” gausavan —e capitavan— s’atacar a la poténcia mai poderosa del planeta, un acte de guèrra que los Estats Units avián pas conegut sus lor territòri desempuèi la guèrra civila.
Ieu, visquèri l’eveniment en dirècte live —coma se ditz en francés— se pòdi dire estant que seguiguèri l’afar sul fenestron…
L’11 de setembre èra un dimars e coma trabalhavi pas, fasiái un penequet jos la verandà de l’ostal en escotar la ràdio… quand la novèla tombèt a tres oras del tantòst talament esbalausenta que telefonèri còp sec a d’amics bostonians per ne saber mai. Reaccion ninòia, de segur!
Mos amics èran pegats a lor fenestron sus una canal d’informacion… e coma podiái recéber la meteissa canal, aluquèri lo pòste… E seguiguèrem emsemble pendent oradas de temps…
Una de las reaccions primièras qu’agèri èra de pensar que, personalament, coma milions d’autres, èri anat veire lo panorama del naut de la tòrre nòrd, cresi, de d’òra lo matin per aver pas a esperar un ora o mai per poder prene l’ascensor.
Puèi venguèron mantunas autras questions, mai politicas benlèu coma le se demandar cossí los servicis secrèts d’un país aital avián pas pogut empachar l’atemptat, etc.
Pels Estatsunidencs, aquela data marca la fin d’un “atge d’innocéncia”. Eles que prenián l’avion coma los vilards prenon lo mètro an degut se plegar a de règlas novèlas.
Pels Estatsunidencs, aquela data marca tanben la propagacion massissa de novèlas faussas — fake news, complòt, etc.
Pels Estatsunidencs, aquela data marca lo començament d’una “guèrra santa” —cf. Bush— contra las dictaturas arabas; guèrra santa que ven de s’acabar oficilament amb la decision brutala e subta de repatriar los soldats qu’èran en Afganistan…
Pèiras blancas e negras altèrnan e se d’un mal ne pòr sortir quicòm de bon, arriba que lo ven càmbia de direccion.
Acabarèi amb una citaion apocrifa —çò dison— de Malraux: “Lo sègle XXIn serà espiritual o ne serà pas!”. Los “fòls de Dieu” e autres adèptes claman naut e fòrt “Lausat siá lo Tot-Poderós”. Mas soi pas segur qu’ajan legit lo Libre —Coran, Bíblia, Torah— fins al cap…
Anniversaris, commemoracions son las pèiras que fan besonh a l’Òme, a un país per anar mai avant en esperant un mond melhor… I podèm creire!
Se lo 7 de genièr foguèt l’assassinat de la còla de Charlie Hebdo, amb qualques autres [12 victimas], dins sos locals parisencs, lo 13 de novembre vegèt una seria d’atacas simultanèas d’una amplor imprevista e, a priori, imprevisibla que faguèron 131 mòrts e 350 nafrats. Aqueles atemptats èran coordonats e los terroristas operèron gaireben en meteis temps.
En defòra de l’estadi de França, tres kamikaze se faguèron sautar [21h20] —un mòrt e qualques nafrats; a París, los membres d’una autra equipa, en veitura, tirèron sus clients a la terrassa de cafès [2 h30 a pr’aquí, 10n e 11n arrondiments]— trenta nòu personas tuadas; una tresena equipa s’introdusiguèt dins una sala de concèrt, lo Bataclan, e tirèron suls espectators fasent 89 victimas abans que las fòrças d’intervencion intervenguèsson per liberar los ostatges e abatre los terroristas.
Cinc ans aprèps, la justícia francesa ven de començar lo procès dels subrevivents e de lor complicis sens parlar de qualques autres que seràn jutjats per contumàcia…
Pensi qu’èra necite de tornar escriure lo debanament dels eveniments quitament se, al cors dels nòu meses que deu durar lo procès, aurem lo léser, so o volèm, de nos assabentar…
França, ça que la, foguèt pas la primièra a patir la foliá de qualques òmes e lor asirança del mond occidental, copable als uèlhs d’aquestes d’èsser de mescresents entre autras causas…
Fa vint ans uèi qu’unes Estatsunidencs vegèron literalament lo cèu lor tombar sul cap amb l’ataca coordonada contra las torres del Word Trade Center e lo Pentagòn après lo desvirament de quatre avions de linha —lo quatren se crashèt dins lo campèstre— pels terroristas d’Al-Qaeda – gaireben 3000 mòrts[1].
Los Estatsunidencs son acostumats a la violéncia e, cada jorn, qualque arlèri, jove o mens jove, crompa una arma automatica e trucida qualques compatriòtas que sián adultes o dròlles…
Ça que la, èra lo primièr còp que d’”estrangièrs” gausavan —e capitavan— s’atacar a la poténcia mai poderosa del planeta, un acte de guèrra que los Estats Units avián pas conegut sus lor territòri desempuèi la guèrra civila.
Ieu, visquèri l’eveniment en dirècte live —coma se ditz en francés— se pòdi dire estant que seguiguèri l’afar sul fenestron…
L’11 de setembre èra un dimars e coma trabalhavi pas, fasiái un penequet jos la verandà de l’ostal en escotar la ràdio… quand la novèla tombèt a tres oras del tantòst talament esbalausenta que telefonèri còp sec a d’amics bostonians per ne saber mai. Reaccion ninòia, de segur!
Mos amics èran pegats a lor fenestron sus una canal d’informacion… e coma podiái recéber la meteissa canal, aluquèri lo pòste… E seguiguèrem emsemble pendent oradas de temps…
Una de las reaccions primièras qu’agèri èra de pensar que, personalament, coma milions d’autres, èri anat veire lo panorama del naut de la tòrre nòrd, cresi, de d’òra lo matin per aver pas a esperar un ora o mai per poder prene l’ascensor.
Puèi venguèron mantunas autras questions, mai politicas benlèu coma le se demandar cossí los servicis secrèts d’un país aital avián pas pogut empachar l’atemptat, etc.
Pels Estatsunidencs, aquela data marca la fin d’un “atge d’innocéncia”. Eles que prenián l’avion coma los vilards prenon lo mètro an degut se plegar a de règlas novèlas.
Pels Estatsunidencs, aquela data marca tanben la propagacion massissa de novèlas faussas — fake news, complòt, etc.
Pels Estatsunidencs, aquela data marca lo començament d’una “guèrra santa” —cf. Bush— contra las dictaturas arabas; guèrra santa que ven de s’acabar oficilament amb la decision brutala e subta de repatriar los soldats qu’èran en Afganistan…
Pèiras blancas e negras altèrnan e se d’un mal ne pòr sortir quicòm de bon, arriba que lo ven càmbia de direccion.
Acabarèi amb una citaion apocrifa —çò dison— de Malraux: “Lo sègle XXIn serà espiritual o ne serà pas!”. Los “fòls de Dieu” e autres adèptes claman naut e fòrt “Lausat siá lo Tot-Poderós”. Mas soi pas segur qu’ajan legit lo Libre —Coran, Bíblia, Torah— fins al cap…
Anniversaris, commemoracions son las pèiras que fan besonh a l’Òme, a un país per anar mai avant en esperant un mond melhor… I podèm creire!
Jornalet es possible gràcias al sosten economic e jornalistic dels legeires e benevòls. Se lo podètz sosténer en venent sòci dels Amics del Jornalet o de l'Associacion ADÒC, o tot simplament en fasent un don, atal contribuiretz a far un mèdia mai independent e de melhora qualitat.
La machina a propaganda es en rota; Bush, lo tot poderos, a declenchat una guerra contre lo terrorisme internacional e a entrainat de nombros pais dins aquela guerra.
E si Bush era l'incendiaire (pus leu lo comanditari) de l'atemtat de las doas tors en companhia de son amic, l'ex president d'Israel?
Lo XXIeme segle sera espiritual. Lo spiritualisme es pas los fòus de Diu mas la montada de religion o de teorias bodistas, chamanicas o autres que butissan a pas creire tot çò qu'es dich e de refusar un monde de guerras, de rivalitats, de paurs de manipulacion. Lo ioga es pertot dins las pus petitas comunas alaidonc que la politica deserta la vita sociala.
Laissam tot aqueus monde e occupam nos un pauç mai dau catarisme.
Vòstre comentari es a mand d’èsser validat. Per terminar lo procès de validacion, vos cal encara clicar sul ligam qu’anatz recebre per e-mail a l’adreiça qu’avètz indicada.
Escriu un comentari sus aqueste article
Senhala aqueste comentari