La mai doça de las confituras es sens dobte l’arròp. Es per aquò que las maires dins los Païses Catalans (qualques unas, las mai astrugas) dison de còps dels filhs que son ‘doces coma l’arròp’, malgrat que tanben se’n plangan de còps. Dins lo drama de Serafí Pitarra La Dida (la noiriça), estrenat lo 28 d’octòbre de 1872, la protagonista parla aital a una gojata a qui aviá balhat a tetar del temps qu’èra una nena:
   
E los amoroses son tanben fòrça doces. Dins lo numèro del 17 de decembre del 1903 del setmanièr barcelonés La Tomasa publiquèron la poesia ‘Or fals’, que ne revirarem los primièrs vèrses:
   
Naturalament, los qu’òptan per aquelas comparasons o dison en fasent referéncia al temperament e dins un sens figurat, plan segur, aquò es parièr quand òm te ditz aquò de ‘‘devorir de potons”, que cal pas prene jamai al pè de la letra. S’es pas doç coma l’arròp es per çò qu’es doç coma la mèl, mas la frasa se pòt solament acabar per un d’aqueles dos mots, per çò que i a pas cap d’autra mangisca que siá tan doça. Es lo sol problèma de l’arròp: es tras que doç, d’una doçor tant accentuada que, manjat sol, sens pan, al primièr assag seriá absoludament embafador per una granda majoritat de gents. Pas per ieu, se compren, que veni d’una familha que nos manjam las confituras a culhierats, mas ça que la, arribi pas de comprene que i a de gents que lor agrada pas lo sucrat, e se s’agís d’una sucrariá tan sucrada coma l’arròp n’i a que lo poirián pas quitament gostar. Aquò es aital, e aquò a pas gaire d’importància: siá t’agrada lo sucrat, siá t’agrada pas, o ni una causa ni l’autra, e per totes los cases es possible d’èsser una persona fòrça senada. Solide que, se nos trapam del caire dels que nos agrada lo doç, sorirem satisfaches en nos trapar davant un sieton d’arròp espés amb de bocins de cogorda confida. L’arròp es lo summum dels lepetitges. Es un bonbon liquid, un chuc de pansarilhas concentrat, un caramèl de rasim per lepets e lecaplats que malgrat la doçor, manjat amb de pan, arriba pas jamai d’embafar. Totun: conven de n’abusar pas, tanpauc, que las causas tan bonas fan l’abitud e podèm tombar facilament dins qualque excès, sustot a comptar de mon atge. Mas aquò rai: los excèsses son necites de quora en quora. E, segon la situacion, fòrça sovent.
 
Malgrat que las lunas de mèl son tanben fòrça doças, o pòdon encara èsser mai amb un pauc d’arròp, coma fa una cançoneta populara:
   
La literatura de cordèl l’a emplegada sovent per adocir los efluvis sentimentals, coma o podèm veire dins l’esceneta uèchcentista Rafaela la filanera, que ne reviram qualques vèrses:
   
Mas a la debuta del sègle passat aquelas comparasons començavan d’afastigar e la protagonista d’un autra sceneta, Paca la planchaora (de Vicent M. Carceller, publicada en 1916) se planhiá ja de tanta doçor:
   
Trobam tanben de mòstras del mesprètz que sentián qualques unes per las comparasons entre l’arròp e l’amor o la beutat dins lo cançonièr popular, coma dins aquesta corranda illicitana:
   
En passant a la literatura mai seriosa, podèm mençonar Josep Pla, que dins El campaneret remembra, demest d’autras causas, lo que fasiá sa tanta Remei:
   
Sabèm pas s’amb aquò de ‘clericala’ voliá dire qu’èra del gost de l’estament eclesiastic, mas dins una decima publicada dins L’Esquella de la Torratxa del 24 de decembre de 1897 òc qu’i trapam un rector fòrça lipet: