Una bediga es una feda, mai un bedigàs es un niais, un nèci. E convèn d'estre un pauc bedigàs per anar engibrar una tala publicitat de bediga per la televisien. Vaquí un joine pastre qu'es en trin de mólzer sei fedas au jaç. Intra sa frema que ven renar perqué son òme s'es levar tròp lèu per anar mólzer. Aviá probablament de projectes mai galòis per ocupar sa matinada, la pichòta. "Non" li ditz l'òme, per aquèu fromai (dirai pas lo nom, per pas li faire de reclama, li a un article en provençau dedins, per estre mai "terroir") convèn de si levar lèu... Coma se si levar lèu era quauquaren d'extraordinari! Ai encara jamai vist de pastre que si radassesse au liech avans d'anar mólzer sei fedas, sei cabras o sei vacas. Se va pas mólzer de matin es que sei bestis son tarridas e que son lach es agotat.

Lo fach que lei doeis actors de la pub aguesson mai l'èr de borgés dei bèu quartiers de París que de pastres avaironés mi geina gaire. Lei païsans d'encuei semblon de mai en mai au restan de la populacien. Lo fach que parlesson emb un accènt ponchut aluenchat de l'accènt dei gens dau ròdol de la Cauna (Lacaune, vila que balhèt son nom a la raça de fedas lachieras) mi geina pas. L'i a de neoruraus que parlon ponchut, mai que fan de bòns pastres au país dau Ròcafort (en Causses, pas Ròcafòrt dei Pins dins Aups Maritimes!).

Ce que mi geina vertadierament es l'absència (absènci) de liame entre la realitat d'un mestier e l'imatge qu'es donat a la televisien dau dich mestier. Una publicitat es una informacien, es ansin que lo public la reçube. Ieu, m'auriá interessat de saupre se lo dich fromai de la pub era a cent dau cent fach emb de lach de feda o se l'i aviá tanben de lach de vaca dedins. Aurieu vogut sacher s'era un fromai blu o blanc. Es pas deman que ne'n cromparai.