Lo comedian Jean Poiret, que nos a quitat tròup lèu, cantava “la vache à mille francs” dins leis annadas 60, una parodia de la cançon de Brel “la valse à mille temps”. Partida au pretz de 1 000 francs de son prat, la vaca valiá 1 0000 fr a Juvisy puei son pretz si multiplicava per vint ai Gobelins, e per 732 au Caireforc Richelieu, au centre de París (èra l’epòca dei francs)... Una pròva que la questien dau pretz de la carn de vaca e de buu (forma de “bòu” en provençau maritime) es recurrenta, coma si ditz en francés, dempuei l’an pebre. La crisi de l’encefalia espongifòma bovina (vaca fòla) arranget pas lei cauvas, v’avetz devinat. Petòcha dei consomators e demenida de la demanda meneron drech a una davalada dei pretz. Aquò era un encadenament logic dei fachs. Mai encuei degun podrà explicar perqué lei pretz pagats ai productors demenisson dau tèmps que creisson en cò dau bochier (en vielh provençau si diiá macelier, mai lo mòt francés a près la plaça, alòrs vague per lo bochier!). Après la mitat de davant dei buus es pagada ce que avans pagaviam 6 francs dau quilò ai vaquiers exagonaus, d’Aquitània au Charolés. Supausi que dins aquela soma l’i a tanbèn la pèu e leis oas, perqué senon lei productors podrián plegar botiga deman. Quilò viu, quilò carcassa? L’ambiguitat es de lònga mantenguda dins lei mèdias e faussa un pauc l’informacien. Que siegon vius o “carcassa”, aqueu pretz dau quilò pesa gaire comparat a ce que lo consomator duu (forma de “dèu” en provençau maritime) pagar per si crompar un bistec chaplat (hâché) obtengut emb lo davant dau buu. Se voliam comparar emb lo vin, tombariam sus de chifres astronomics: una botilha de vin pagada au viticultor a la sortida de la cròta si vendriá a l’entorn de 10 còups de mai sus lei linearis deis ipermercats. Un buu duu estre copat per èstre vendut, pas la botilha de vin! Mai aquèla diferència explica pas tot...