M’embèstia de parlar d’ela sens ne dire pas que de causas favorablas dins la mesura que, mai o mens, es una de las personalitats politicas que sap se tenir e que conta pas colhonadas a cada còp que dobrís la boca!
 
Dins lo macrocòsme politic actual, es una causa rara —quitament, dins la majoritat macroniana— e es vengut mai aisit de marcar los que parlan sens desparlar que non pas lo contrari.
 
La democracia que lo planeta nos enveja, lo país qu’a portat los lums de la libertat a totes los pòbles —çò dison nòstres elèits!—, la nacion de la colonizacion exemplara, etc., aquela entitat — mai democratura que democracia —tira dapasset en direccion d’una possibla dictadura— soi un pessimista mas me fau analizar!.
 
Los partits politics an encara un nom e qualques rodomonts se ne creson los líders; de la drecha extrèma a l’esquèra que refusa de se dire ultra, la sansonha es identica e los programas gaireben inexistents… Non, desparli… los programas existisson mas qui los poiriá creire tant son esluenhats de la vida vidanta dels ciutadans.
 
Los líders, parlem ne! Semblan mai preocupats de lor postura que non pas de lors idèas; per parlar al pòble —A, lo pòble!— corron las emissions de tele-realitat sul fenestron en invocant coma rason màger qu’es la sola faiçon de comunicar amb el…
 
Quantes còps ai entenut: “Lo pòble a totjorn rason” que siá en rapòrt amb nòstra lenga, amb França o amb lo diable…
 
Los líders, eles, pensan qu’an totjorn rason e, d’aquesta passa, mai que jamai. Los ecologistas venon de designar lor candidat a l’eleccion presidenciala: un òme! Tanlèu elegit, d’unes li an demandat de daissar la plaça a la candidata portaira d’un avenidor luminós arrivada segonda. Los electors causisson totjorn mal…
 
La drecha classica es a mand de causir e lo que, pel moment, seriá lo primièr dins los sondatges demanda als autres candidats d’anar a Canossa e de li jurar ajuda e fidelitat… Un petit problèma çaquelà: nòstre òme —es un òme— daissèt son partit desempuèi bèra pausa! Se pren per un leon benlèu mas se deuriá mesfisar dels rats!
 
Poiriái parlar de l’òme de l’eissarpa roja e de la filha de son paire; poiriái parlar del jornalista populista que non sabi qu’es pas candidat mas que recampa moneda e signaturas… E se me presentavi, ieu…
 
M’apercebi que vos parli pas que de la crèma! mas, dins una democracia, i a un parlament en principi. Lo nòstre es un parlament fantauma qu’espèra los òrdres del president per votar una lei, puèi una autra lei, e puèi…
 
N’avètz entenut repotegar o, al mens, demandar comptes sus la politica menada per França en defòra de l’exagòn? Vertat es qu’es una abitud vièlha e que, dins la Cinquena Republica, es lo claus del president.
 
Es mai dificil per un ciutadan de far quicòm quand son representant demòra mut.
 
Alzheimer, que fas aquí? Aviái començat aquelas règas sus qualqu’un que m’agradava pas de ne parlar mal tant, ara qu’es oficialament fòra de la politica, es venguda per d’unes un parangon de drechura morala e politica.
 
Aquela personalitat, emblematica d’un departament ultramarin, a refusat —se ne cresi las gazetas— d’apelar sos compatriòtas a se faire vaccinar contra la Covid-19 e s’es emmaliciada contra los que l’an criticada al motiu que los dus camps —per e contra— dins aquel departament an tòrts partejats.
 
Per non pas descontentar digun, un òme, que lo disián Pilat, refusèt de causir e se lavèt las mans… Èra pas qu’un òme, o cal dire!