Dempuèi la nuèit dels tempses, a la caça, per atraire la cacilha dins una trapèla, un fialat, una gàbia, o a una portada de tir, l’òme s’es ensajat a contrafar lo crit e lo cant de las bèstias, ambe la siá votz o d’instruments, los piulets. Uèi, aquela tecnica, que las armas sensiblas se rasseguran, servís pas unicament al chaple del bestium mas tanben a poder l’observar de mai prèp e, de còps que i a, de dintrar en contacte e quitament d’escambiar ambe el. S’agís de far ausir a la bèstia un son, un cant que li agrada, una musica que la pivèla, qu’a enveja d’ausir e que tròba un reson al mai prigond d’ela.
 
Semblariá que los politics s’inspiran d’aquela tecnica aujolenca, per atraire l’atencion dels ciutadans, los embelinar, los butar dins la siá capèla, en contrafar los sius cants. Aital, lo nòstre President pendent la visita d’un refugi animal a Sant Adrian, declarèt qu’èrem “un país estacat al ben-èsser de las bèstias, a la condicion animala”. La musica d’aquel piulet, plan segur, pòt sedusir e atraire lo monde defensors de la causa animala. Mas pòt tanben n’espaurugar d’autres, coma los caçaires e los noiriguièrs, e lo nòstre President se sentiguèt obligat d’ajustar: “lo monde son estacats a la condicion animala mas a l’encòp nòstres compatriòtas son estacats a la ruralitat e a las tradicions” En efècte, aquela tecnica es pas aisida d’utilizar: un piulet es pas capable d’atraire doas espècias diferentas e un cant pòt a l’encòp menar unas bèstias e ne far fugir un fum d’autras.
 
Abans de se portar lo piulet a las pòtas cal plan pesar quines espècias se sarraràn e quinas fugiràn. Es lo trabalh dels especialistas en comunicacion, dels instituts de sondatges e dels politològs.