Tanlèu sietada dins la veitura, l’Anna s’avisa que de las tres sacas qu’aviá li ne manca una. Tròp tard per tornar davalar, lo tram a aviat. La saca, la li an panada? Non pas, l’a daissada sul banc que i esperava la rama! Mas li ven una ànsia que li nosa las tripas: fosiga de mai en mai febrila dins las sacas. Es çò que crentava, la realitat l’atuca: lo pòrta-fuèlha es dins la saca que li manca! La carta blua! los documents! La moneda rai, n’i a pas gaire. Mas la vaquí sens papièrs, nuda coma un vèrme, espotida per la molonada de las requèstas a entreprene. La saca, cal pas somiar, la tornarà pas pus jamai veire.
 
Qualques oras mai tard qu’es a se rosigar la sang lo telefòn tinda:
   
L’Anna la Grandmerceja, ne plorariá gaireben de reconeissença. Existísson encara de monde onèstes! Convenon d’un rendètz-vos; la dròlla li balha un numerò de telefòn, una adreça: demòran dins unas d’aquelas ciutats bastidas dins l’urgéncia a la periferia de las vilassas per aculhir, dins las annadas seissanta, los repatriats d’Argeria.
 
L’endeman, l’Anna se’n va a l’adreça ensenhada. Es aculhida dins un apartament modèste e cande per doas femnas, la maire e la filha aparentament magrebinas, sorrisentas, que li prepausan lo cafè.
   
Al meteis moment, un pauc pertot, suls malhums socials, dins los mèdias, al comptador dels cafès, en familha coma sus la plaça publica, la Bèstia porcassa escupissiá l’asirança de l’autre, del diferent, de l’estrangièr, de l’enemic.